سخن از بانویی انقلابی و پیرو راستین خمینی کبیر است؛ هم او که در عین گمنامی و مظلومیت، چنان اهل ایثار و از خودگذشتگی بود که «خدیجه انقلاب اسلامی» شد.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی قم فردا، این عین جمله حضرت امام (ره) درباره انتخاب رفتن به فرانسه در زمان تبعید، خروج از عراق و بازگرداندن از کویت است:
«بعضی ها ادعا کرده‏ اند که رفتن من به پاریس به وسیله آنان بوده، این دروغ است. من پس از برگرداندنم از کویت، با مشورت احمد پاریس را انتخاب نمودم، زیرا در کشورهاى اسلامى احتمال راه ندادن بود؛ آنان تحت نفوذ شاه بودند ولى پاریس این احتمال نبود.»
این جملات البته یک نکته مستتر هم دارد و آن این که حضرت امام با انتخاب قلب اروپا، تلاش فرمود تا پیام و صدای انقلاب مردم ایران را به گوش همه جهانیان برسد.
و بانو محرزیه بوسعدی یا خانم لائیب، یکی از افرادی است که این پیام را به گوش جان شنید و ره سعادت پیمود؛ بانویی که این روزها، سومین سالگرد رحلت اوست؛ اما متأسفانه به اندازه ای که شایسته است، مورد تمجید و تکریم واقع نشده است.
او همان بانوی تونسی الاصل است که در سال 1937 میلادی (1316 هجری شمسی) در خانواده ای اصیل و ثروتمند متولد شد و در دوران جوانی به فرانسه مهاجرت کرد. از همان روزها عادت به ایثارگری و انجام امور خیریه داشت.
چندی بعد و همزمان با آشنایی با دین مبین اسلام، از مسیحیت به اسلام گروید و راه روشن زندگی خویش را تداوم بخشید.
این تغییر مذهب و تبلیغ اسلام البته برای او بی هزینه هم نبود؛ چراکه چندین بار زندانی شدن توسط پلیس فرانسه را به دنبال داشت؛ اما با این حال وی دست از تلاش و خیراندیشی و خیرخواهی نکشید و به همین دلیل وسیله ای شد تا عده نه چندان کمی از افراد غیر مسلمان، با همین سیره و رفتار حسنه او به دین اسلام گرایش پیدا کنند و مسلمان شوند.
و اما همزمان با حضور بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی در فرانسه و دهکده نوفل لوشاتو، شاید مهم ترین مقطع زندگی این بانوی فداکار آغاز شد؛ آن جا که شیفته سخنان معنوی و جذبه های روحانی حضرت روح الله شد و آن گاه تصمیم گرفت تا خدیجه وار، همه فعالیت های خیریه ای و ایثارگری خود را در راه آرمان های انقلاب اسلامی هزینه کند، به بیان دیگر او که زندگی اش را حتی پیش از تشرف به اسلام وقف امور خیریه و کمک به همنوعان کرده بود؛ بعد از برگزیدن دین اسلام و آشنایی با ندای انقلابی حضرت امام هم تصمیم گرفت تا خدیجه وار، تمام دارایی اش را برای انقلاب و موفقیت آن صرف کند و البته این ایثار تا جایی پیش رفت که وی در اواخر عمر و در بستر بیماری، در مضیقه مالی و تنگدستی به سر برد.
حدود شش سال پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی بود که این بانوی فداکار عزم سفر ایران کرد تا باز هم از فیض حضور حضرت امام بهره مند شود. او در آن سفر موفق شد تا کارت دیدار مردمی با حضرت امام را به دست آورد؛ دیداری که به نقل شاهدان، وی از ابتدای سخنان حضرت امام تا پایان جلسه و خروج امام، اشک شوق ریخت و منقلب بود.
بانو خدیجه انقلاب، سرانجام در چنین روزهایی از سال1394 هجری شمسی در سن 79 سالگی در فرانسه از دنیا رفت و البته وصیت کرد تا پیکرش به ایران منتقل و دفن شود. این چنین بود که پیکر پاک این بانوی ایثارگر در کمال بی خبری و گمنامی به ایران منتقل و در آرامستان بقیع قم به خاک سپرده شد.
در این مدت البته کمتر کسی بود که این بانو و شأن و جایگاه او را بشناسد؛ تا این که برخی پیگیری های رسانه ای نتیجه داد و دستور ساخت سنگ بالاسری و نصب تابلوی معرفی این بانوی فرهیخته صادر و این سنگ و تابلو بر سر مزار وی نصب شد.
این البته همه وظیفه علاقمندان انقلاب و حضرت امام نیست؛ بلکه لازم است تا به حمایت همه نهادها و دستگاه های انقلابی، زمینه های مختلف و متنوع معرفی این بانوی ایثارگر به همه مردم ایران و جهان برنامه ریزی شود؛ بانویی که از نخستین زنانی بود که در فرانسه به مذهب تشیع گرایش پیدا کرد و بسیاری از افراد هم به واسطه اخلاق حسنه وی به مذهب تشیع گرایش پیدا کرد؛ بانویی که امروزه نام و یاد او در ده ها مسجدی که وی آن ها را تأسیس کرد گرامی داشته می شود.
انتهای پیام/ 120