کارشناس مسائل بین‌المللی با اشاره به اهمیت برگزاری کنفرانس سران سازمان همکاری اسلامی، گفت: مشاهده صحنه‌های جان‌گداز کشته‌شدن مردم و کودکان نباید غزه به عادت و روزمرگی‌های زندگی‌مان تبدیل گردد.

حجت‌الاسلام و المسلمین خدابخش عبدلی در گفتگو با خبرنگار سرویس سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا»در پاسخ به این پرسش که چرا سازمان همکاری اسلامی نتوانست کنفرانس سران برای حمایت از غزه برگزار کند؟ اظهار داشت: با تشدید بحران انسانی در غزه پس از عملیات «طوفان الاقصی» در اکتبر ۲۰۲۳، عدم برگزاری کنفرانس سران کشورهای اسلامی در حمایت از مردم فلسطین، پرسش‌ها درباره کارایی این سازمان را برانگیخته است. بررسی‌ها نشان می‌دهد اختلافات ژئوپلیتیکی، وابستگی برخی اعضا به غرب، و ساختار تصمیم‌گیری ضعیف، مانع اصلی اقدام جمعی بوده است. 
وی بیان داشت: اجلاس سران کشورهای اسلامی در سال ۱۹۶۹ پس از آتش‌سوزی مسجدالاقصی باهدف دفاع از حقوق فلسطینیان تشکیل شد از جمله  اجلاس‌های مهم برگزار شده اجلاس رباط (۱۹۶۹): محکومیت اشغالگری اسرائیل، اجلاس لاهور (۱۹۷۴): به‌رسمیت‌شناختن سازمان آزادی‌بخش فلسطین، اجلاس استانبول (۲۰۱۷) مخالفت با تصمیم ترامپ درباره قدس بود همچنین حمایت از تشکیل دولت فلسطین با مرزهای ۱۹۶۷، مقابله با شهرک‌سازی‌ها و اجرای قطعنامه‌های بین‌المللی از جمله اهداف اجلاس سران کشورهای اسلامی است.
شاهد بی‌عملی در خصوص کشتار وحشتناک مردم غزه هستیم
کارشناس مسائل بین‌المللی ادامه داد: به نظر می‌رسد وضعیت ایجاد شده بعد از عملیات بزرگ طوفان الاقصی و جنایت‌های مداوم رژیم منحوس صهیونی، اهمیت برگزاری اجلاس سران کشورهای اسلامی را صدچندان کرده باشد؛ اما در کمال تأسف، شاهد بی‌عملی در خصوص موضوع خطیر و کشتار وحشتناک مردم غزه که همه جهانیان را در بهت و حیرت فروبرده است هستیم. این پرسش پیش می‌آید که چه موانع و چالش‌هایی ممکن است وضعیت بی‌عملی موجود را رقم زده باشد.
وی در پاسخ به این پرسش کخ چالش‌های پیش روی در برگزاری کنفرانس سران چیست؟ گفت: اختلافات داخلی از جمله تنش بین بلوک‌های سیاسی (عربستان سعودی - ایران، ترکیه - مصر)، عادی‌سازی روابط برخی کشورهای عربی (امارات، بحرین) با اسرائیل، وابستگی به غرب و فشار ایالات متحده و اتحادیه اروپا بر کشورهایی مانند عربستان و مصر برای پرهیز از مواضع تهاجمی، منافع اقتصادی و امنیتی برخی اعضا در همکاری با اسرائیل است.
استاد حوزه و دانشگاه تصریح کرد: همچنین ساختار ناکارآمد این اجلاس از جمله نیاز به اجماع ۵۷ عضو با منافع متناقض که در نهایت خروجی اجلاس‌ها غالباً به بیانیه‌های نمادین بدون ضمانت اجرایی محدود می‌شود، از طرف اولویت این کشورها منافع ملی است از جمله تمرکز کشورهایی مانند پاکستان و ترکیه بر بحران‌های داخلی، بی‌عملی سازمان کنفرانس اسلامی در بحران‌های پیشین (یمن، کشمیر و...) و کاهش اعتماد عمومی باعث شده در عمل تأثیرگذاری نداشته باشد.
کارشناس مسائل بین‌المللی عنوان داشت: تصمیم‌گیری با اکثریت آرا به‌جای اجماع، تقویت نقش دبیرکل در تشکیل اجلاس‌های اضطراری، تحریم نمادین محصولات شهرک‌سازی‌های اسرائیل، ایجاد صندوق اضطراری برای کمک‌های بشردوستانه به غزه، راه‌اندازی کمپین‌های جهانی با هشتگ‌های خاص، همکاری با سازمان‌های مردم‌نهاد برای انتشار گزارش‌های میدانی و تدوین قطعنامه‌های مشترک با سازمان ملل و دادگاه کیفری بین‌المللی از راهکارهای پیشنهادی برای تقویت همگرایی و تأثیرگذاری این اجلاسیه است.
اولویت‌دادن به «وحدت اسلامی» بر «منافع فردی»
عبدلی اضافه کرد: عدم برگزاری کنفرانس سران، بازتابی از شکاف‌های عمیق در جهان اسلام و چالش‌های ساختاری این سازمان است. بااین‌حال، فشار افکار عمومی، دیپلماسی فعال کشورهای پیشرو (ایران، ترکیه، قطر) و اصلاحات داخلی می‌تواند مسیر را برای اقدامات جمعی هموار کند. موفقیت سازمان کنفرانس اسلامی در گرو اولویت‌دادن به «وحدت اسلامی» بر «منافع فردی» است. 
وی تأکید کرد: در میان همه موضوعات و اتفاقات و تعاملات عالم سیاست، این موضوع انسانی و دینی نباید به بوته فراموشی سپرده شود و مشاهده صحنه‌های جان‌گداز کشته‌شدن مردم و کودکان غزه به عادت و روزمرگی‌های زندگی‌مان تبدیل گردد. همچنین در صدد هستیم که مسئولین امر را مخصوصاً در حیطه تعاملات و سیاست خارجی و نیز فعالان عرصه مقاومت را نسبت به یافتن راه‌حل‌های عینی و به‌دوراز شعارزدگی در کنار همه فعالیت‌های رسانه‌ای و فضای مجازی، به فعالیت و دغدغه‌مندی مضاعف دعوت نماییم.

انتهای خبر /170