در حکمت ۱۲۱ نهج‌البلاغه امام علی (ع) به نکوهش غفلت از مرگ پرداخته است.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا» در حکمت ۱۲۲ نهج‌البلاغه امام علی (ع) به نکوهش غفلت از مرگ پرداخته و می‌فرمایند:

وَ تَبِعَ جِنَازَةً فَسَمِعَ رَجُلًا یَضْحَکُ، فَقَالَ: کَأَنَّ الْمَوْتَ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا کُتِبَ، وَ کَأَنَّ الْحَقَّ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا وَجَبَ، وَ کَأَنَّ الَّذِی نَرَى مِنَ الْأَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِیلٍ إِلَیْنَا رَاجِعُونَ، نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ وَ نَأْکُلُ تُرَاثَهُمْ کَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ، ثُمَّ قَدْ نَسِینَا کُلَّ وَاعِظٍ وَ وَاعِظَةٍ وَ رُمِینَا بِکُلِّ فَادِحٍ وَ جَائِحَةٍ.

از پى جنازه‌اى مى رفت، مردى را دید که مى‌خندید. امام (ع) به او فرمود:

گویى که مرگ بر دیگران مقرر شده، نه بر ما و گویى حق بر غیر ما واجب شده و گویى، این مردگان که مى‌بینیم، مسافرانى هستند که به زودى به نزد ما باز مى‌گردند آن‌ها را در گورهایشان مى‌گذاریم و اموالشان را مى‌خوریم، پندارى، که پس از آن‌ها جاودانه خواهیم زیست. سپس، هر اندرز دهنده‌اى را چه مرد و چه زن فراموش مى‌کنیم و خود را به دست هر بلا و آفت مى‌سپاریم.

منبع: نهج‌البلاغه 


انتهای خبر/