مفهوم «انتظار فرج» آن چنان وسیع و گسترده است که در بیان روایات از آن به «برترین اعمال» نام برده شده است؛ امری که نیازمند توضیح و تشریح بیشتر است.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی قم فردا، بدون شک یکی از مهم ترین واژه های دینی، واژه «انتظار فرج» است که در بیان روایات از آن به عنوان «افضل الاعمال» نام برده می شود؛ چراکه این واژه تنها به خود محدود نمی شود و بر دیگر شؤون زندگی هم سایه می افکند.
به بیان دیگر انتظار تنها به معنای این نیست که فردی صرفاً منتظر باشد و احیانا دعا کند تا حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف ظهور کند، بلکه کسی که منتظر ظهور حضرت است بابد به موارد دیگری هم توجه کند و درک کند که شاید اگر تا امروز 313 یار خاص حضرت فراهم می آمد؛ ایشان برای بسط عدالت در جهان ظهور می کردند.

انتظار فرج، امری فردی و اجتماعی
در این باره حجت الاسلام و المسلمین جعفر فکری فلاح معتقد است که منتظر حقیقی غیر از اینکه گلیم خود را از آب بیرون می کشد و به فکر تأمین نیازهای مادی و معنوی خود است، باید در فکر تأمین نیازهای اجتماع نیز باشد.

وی همچنین بر این باور است که شخصی که منتظر نیست یعنی نسبت به آینده هیچ امیدی ندارد و خوش بین نیست. بنابراین وضعیت موجود را به هر شکلی قبول و به همان موازات حرکت خواهد کرد و دیگر آینده نگری نخواهد داشت که همین امر می تواند وی را به یأس و دلسردی و بی تفاوتی بکشاند.

وظایف منتظران حقیقی چیست؟
همچنین حجت الاسلام محمود متوسل، مدیرعامل بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود نیز در گفتگویی به وظایف مومنان در دوران غیبت توجه داده و گفته است:
ما در دوران غیبت دو وظیفه بر عهده داریم که یکی خودسازی است و این وظیفه از رهگذر انجام واجبات و ترک محرمات حاصل می آید؛ اما باید بدانیم که این امر به تنهایی کافی نیست؛ بلکه ما وظیفه داریم تا نسبت به جامعه و دیگران هم آماده سازی برای ظهور را انجام بدهیم. اگر پیامبر خدا (ص) برترین کارها در امت خود را انتظار فرج می خوانند؛ این امری شخصی نیست بلکه باید همه کاری کنیم که نه تنها جامعه اسلامی، بلکه جامعه جهانی منتظر باشد؛ یعنی طوری عمل کنیم که همه مردم جهان احساس کنند برای رهایی از ظلم و ستمی که روز به روز در حال گسترش است، باید مردی الهی از سوی خداوند ظهور کند.

از این روست که می توان برخی از مهم ترین وظایف یک منتظر حقیقی را در چند مورد مشخص خلاصه کرد که یکی از این موارد، کسب معرفت و شناخت نسبت به امام (عج) و البته ایجاد سنخیت با آن حضرت است. بدیهی است که گام بعدی منتظر حقیقی، تلاش برای آماده کردن محیط برای ظهور امام زمان (عج) از راه امر به معروف و نهی از منکر و ایجاد ارتباط با منتظران دیگر و تقویت روحیه انتظار است که در این مسیر، خواندن زیارات و ادعیه وارد شده و همچنین صدقه دادن و صبر و شکیبایی در دوران غیبت، از مهم ترین موارد است.

اینجاست که می توان گفت این «انتظار» در تمام شؤون زندگی فرد منتظر سایه می افکند و ضمن آن که او را به سوی همه خیرها و خوبی ها فرا می خوانَد؛ وی را از همه شرها و بدی ها نیز باز می دارد.

نکته مهمی که بیان دوباره آن ضروری به نظر می رسد آن است که در این راه نباید از وساوس شیطان غافل بود. شاید بزرگ ترین و خطرناک ترین وسوسه و فریب شیطان ایجاد روحیه یأس باشد.

همچنین باید به این نکته هم توجه داشت که نکات مذکور را نمی توان یک شبه به دست آورد؛ چراکه هر کس توان و استعدادهای خاص خود را دارد؛ اما در عین حال می توان ضمن توکل بر خدا و استمداد از آل الله (ص)، تلاش کرد تا هر روز بیشتر و بهتر از دیروز وظایف منتظر واقعی را به انجام رساند و با وجدان آسوده زندگی کرد.

در این راه و بر اساس روایات و متون اسلامی؛ تأکید بر معرفت نفس، اصلاح رابطه با خدا و همچنین اصلاح رابطه با خلق خدا، سه رویکرد مهم تلقی می شود که باید بر آن تمرکز کرد؛ چراکه در بیان روایات، از معرفت نفس به عنوان سودمندترین دانش ها نام برده شده است که بر اساس آن می توان به علم به خدا هم رسید. همچنین پس از کسب این معرفت، نوبت آن است تا مؤمن و منتظر حقیقی به اصلاح رابطه خود با خدا و خلق خدا بپردازد و تلاش کند تا در این مسیر قدم بردارد.

طبعا چنین برداشتی از انتظار، از بی تحرکی ، سستی و خمودگی باز می دارد و انسان را به شور، نشاط و تکاپو وادار می سازد.

لازم است تا در این بخش از نوشتار، پاسخی هم به شبهه مشهور درباره «ضرورت پُر شدن زمین از ظلم و جور برای ظهور حضرت بقیت الله (عج)» داده شود. این شبهه چنین بیان می دارد که برای ظهور منجی عالم بشریت، نه تنها نباید به اصلاح جامعه دامن زد؛ بلکه باید با زیاد کردن ظلم و جور، به ظهور حضرت کمک کرد!

در مقام پاسخ باید گفت که تعبیر متون دینی، «بعد ما ملئت ظلما و جورا» است نه «بعد ما ملئت ظالما و جائرا»؛ یعنی ظلم و جور زیاد می شود که حضرت ظهور می کنند و این لزوما به معنای تشویق به ظلم و جور – که ذاتا نکوهیده است – و یا زیاد شدن ظالم و جائر نیست. در عین حال در روایات اسلامی سخن از گروهی زبده است که به محض ظهور حجت آخرین (عج) به آن حضرت ملحق می شوند و بدیهی است که این گروه به یکباره خلق نمی شوند و باید زمینه این امر آماده شود تا جامعه، در تدارک ظهور منجی عالم بشریت شناخته شود.

کوتاه سخن آن که به تعبیر رهبر معظم انقلاب اسلامی، انتظار واقعی ملازمتی انکارناپذیر با اطمینان و اعتماد به آینده و البته امیدواری درباره فرداست؛ آن جا که می فرمایند:
«انتظار، یکی از پُر برکت ‌ترین حالات انسان است؛ آن هم در انتظار دنیایی روشن از نور عدل و داد.
انتظار چنیـن روزی را بایـد داشـت، نباید اجـازه داد کـه تصرف شـیطان‌ ها و ظلـم و عـدوان طواغیت عالم، شـعلۀ امیـد را در دل خامـوش کند.
انتظار، چیـزی عجیب و دارای ابعـاد گوناگونی است. یکـی از ابعـاد انتظار، اعتمـاد و امیـدواری بـه آینـده و مأیوس نبـودن اسـت. همیـن روح انتظار اسـت که به انسـان تعلیم می‌دهد تـا در راه خیـر و صلاح مبـارزه کنـد.
اگر انتظـار و امیـد نباشـد، مبـارزه معنی نـدارد و اگر اطمینان بـه آینده هم نباشـد، انتظـار معنی نـدارد.
انتظار واقعـی، با اطمینان و اعتماد ملازم اسـت. کسـی کـه به آمدنـش اعتمـاد و اطمینـان داریـد، انتظـارش را می‌کشـید و انتظار کسـی که به آمدنش اعتماد و اطمینان ندارید، انتظار حقیقی نیسـت.
اعتمـاد، لازمۀ انتظار اسـت و ایـن هر دو، ملازم با امید اسـت و امـروز این امیـد، امـری لازم برای همۀ ملت‌هـا و مـردم دنیا است.»



انتهای پیام/120