فیلم سینمایی «رحمان ۱۴۰۰» به کارگردانی منوچهر هادی در چهار هفته اکران عمومی، نزدیک ۲۲ میلیارد تومان فروش داشت و به رکورد «هزار پا» نزدیک شد اما به یک باره از پرده‌ها پایین کشیده شد و نتوانست رکوردشکن باشد. نقدهایی که پس از تعطیلات نوروزی در برخی رسانه‌ها مطرح شد و در روزهای منتهی به توقیف لحظه به لحظه شدت گرفت، در رقم خوردنِ این وضعیت نمی‌توانست بی‌تاثیر باشد.

محمدرضا فرجی، مدیرکل سینمای حرفه‌ای سازمان سینمایی پس از انتقادات از شوخی‌های فیلم «رحمان ۱۴۰۰» گفت: «سازمان سینمایی بعد از ارائه مجوز به هر فیلم برای تطابق نسخه مجوز دار و آنچه به اکران درمی‌آید، بازرسانی را به سینما می‌فرستد و بر مبنای گزارش این بازرسان تصمیم‌گیری می‌کند... در مورد فیلم «رحمان ۱۴۰۰» این اتفاق افتاده است و گویا نسخه دارای مجوز این فیلم با نسخه در حال اکران متفاوت است که برای آن تصمیم‌گیری لازم را اتخاذ می‌کنی.»

محمدرضا فرجی یکی مدیرکل‌های زیرمجموعه ابراهیم داروغه‌زاده معاون نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی است؛ شخصی فاقد تحصیلات و تخصص سینمایی که با مدرک پزشکی عمومی بر این کرسی حساس تکیه کرده و حاصلش چنین اتفاقاتی می‌شود. با گفته‌های محمدرضا فرجی، انگشت اتهام بیش از آنکه به سمت سازندگان این فیلم باشد، به سمت دارو‌غه‌زاده است که انتظار می‌رفت در ردیف اول صف تغییرات سینمای ایران پس از تغییر مدیریت سینمای ایران باشد اما ظاهراً چنین رسوایی نیز برای تغییرات کفایت نمی‌کند!

در ارتباط با رحمان 1400، دو فرضیه وجود دارد. فرضیه نخست اینکه ادعای فرجی صحت دارد و مسئولان سینمایی یک ماه در خواب بوده‌اند و فیلم بدون اعمال ممیزی اکران شده و فروش نجومی داشته است. در این صورت باید متخلفین تا اطلاع ثانوی و تعیین مجازات از فعالیت در سینما تعلیق شوند و مسئولان دارای قصور در این رسوایی کنار گذاشته شوند. مگر می‌شود مسئول نظارت بر سینمای ایران تا زمانی که یک  گروه رسانه ی خاص نسبت به فیلمی اعتراض نکردند و تلفن‌ها به کار نیافتاد، متوجه ممیزی نشده باشد؟!

فرضیه دوم اینکه ادعای مسئولان سازمان سینمایی از اساس خلاف واقع است و شواهد متعددی در این زمینه به چشم می‌خورد. علی سرتیپی ادعای مطرح شده را به کل تکذیب کرد و در حرکتی که ممکن است دلجویی تلقی شود، فیلم «تگزاس 2» از همین پخش کننده جایگزین «رحمان 1400» شد. قاعدتاً اگر سرتیپی تخلفی کرد بود و فیلم بدون ممیزی اکران کرده بود، نباید چنین همراهی با او انجام می‌شد و باید اکنون مستند به اسناد مثبته تا اطلاع ثانوی از فعالیت سینمایی محروم می‌شد.

زمان فیلم‌ها در پروانه ساخت فیلم درج شده و سالن‌داران معمولاً چک می‌کنند زمان فیلم بیشتر نباشد. همچنین اگر ممیزی بر فیلم ابلاغ شده که اعمال نشده، صورتجلسه ممیزی و ابلاغیه آن به تهیه کننده باید وجود داشته باشد که طبیعتاً معاون نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی با انتشار این صورتجلسه می‌تواند حقانیتش را ثابت کند و مشخص شود این ادعا خلاف واقع نیست. علاوه بر اینها، اساساً منوچهر هادی به عنوان یک فیلمساز عمده متکی بر سینمای بدنه (تجاری) شخصیتی شبیه به مخملباف و کاهانی ندارد که دست به چنین اقداماتی بزند.

بر همین اساس، مسئولان نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی یا یک ماه در نظارت بر سینما اهمال کرده‌اند که این اهمال مستحق تغییرشان می‌کند و یا ممیزی ضعیف و پایین‌تر از سطح انتظار مقامات تصمیم‌گیر در حوزه فرهنگ داشته‌اند و اکنون قرار است آوار اشتباه‌شان را روی سر فیلم خراب کنند که در این صورت نیز باید تغییر کنند. انتظار این بود که انتخاب چهره‌های متخصص در حوزه سینما جزو نخستین تصمیمات مدیر تازه سینمای ایران باشد و این انتظار با توجه به اتفاقات اخیر پررنگ‌تر از قبل شده است.