آقای دکتر ظریف  می‌تواند به پمپئو تأکید کند که هیچ دعوت رسمی و حکومتی به شما در ایران خوشامد نمی‌گوید، ولی اگر ایشان آمادگی دارد با میزبانی مردم ایران، این سفر را بپذیرد و از پاویون فرودگاه، مهمان مردم باشد، ضمن اینکه مردم ایران و نخبگان حقایق ایران و بلکه امریکا را به ایشان آموزش داده و بفهمانند. اگر فقط مردم ایران تلافی رنج‌هایی را که بیماران از جنایت جنگی تحریم تحمل کرده‌اند، به وی بچشانند، دیگر هوس روبه‌رو شدن با مردم ایران را در رؤیا هم دنبال نمی‌کند.

حکومت و نظام جمهوری اسلامی ایران، امروز راهبرد مقاومت فعال و بازدارندگی و اقدام همتراز را در دستور کار ملی خود قرار داده است، ولی پمپئو هرگز قادر نیست، اقدام همتراز مردم ایران در قبال بخش کوچکی از جنایات ضدبشری و جنایات جنگی آن‌ها را که علیه مردم ایران به اجرا گذاشته‌اند، تحمل کند. این گفتمان عملی، بهترین روش برای تفهیم حقایق به پمپئو و با روش امریکایی است. اتفاقاً مردم ایران و اغلب طیف‌های اجتماعی و سیاسی، امروز به نقطه‌ای از درک از ماهیت امریکا رسیده‌اند که بهترین روش مفاهمه و تبادل نظر را همانند آنچه با پهپاد متجاوز آن‌ها کردند و یا در مکالمات با فرماندهان ناوهای جنگی در عبور از تنگه هرمز به اجرا گذاشتند و آن‌ها را مجبور کردند با نزاکت و احترام و با زبان فارسی سخن بگویند و قواعد بازی راهبردی در حوزه امنیت ملی ایران را رعایت کنند، باید به شکل مستقیم با امریکا به اجرا بگذارند.
آقای دکتر ظریف! در هفت سال گذشته و شاید هم بیشتر، دیپلماسی ایران، تلاش کرده این پذیرش قواعد را به امریکا بفهماند، ولی دیپلماسی سیاسی برای امریکا قابل فهم نبوده و بهترین راهی که آن‌ها درک می‌کنند، دیپلماسی عمومی و مستقیم است تا مردم بدون هرگونه واسطه رسمی، حقایق را به آن‌ها تفهیم کنند و دیپلماسی مقامات فعال است که آن‌ها را در بن‌بستی قرار داده تا واقعیات مرتبط با ایران و منطقه را با گوشت و پوست احساس کنند.
آقای دکتر ظریف اجازه بدهید، پمپئو با میزبانی خانواده بیماران، شهدا، جانبازان، رنج‌دیده‌ها و اقشار باغیرت ایرانی، به ایران سفر کند و سپس در فرودگاه به شما تحویل شود.