مدرس مرکز تخصصی امامت گفت: بحث لقب صامتی که به امام حسن عسکری(ع) داده بودند جنبه‌های مختلفی داشت که یکی از عمده‌ترین جنبه‌ها سکوت بسیار ایشان بود، این امام معصوم(ع) زبان خود را بیشتر برای ذکر خداوند می‌گشودند این امر به گونه‌ای بود که گاهی در مقابل ویژگی ناطق بودن امام نیز قرار می‌گرفت.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی قم فردا، کریم مومنی عنوان کرد: موضوع احترام بالای امام حسن عسگری(ع) در میان دوستان و حتی دشمنانشان از نظر تاریخی ثابت شده است ودارای سندیت است، عوامل مختلفی برای به وجود آمدن این محبت بین دوستان و دشمنان حضرت وجود داشته که موجب این اتفاق شده است.

وی ادامه داد: یکی از عوامل موقعیتی است که امام حسن عسگری(ع) نسبت به پدر بزرگوارشان داشته است؛ امام هادی به قدری جایگاه،  شهرت، مقام و معروفیت دارند که بنی عباس متوجه این جایگاه شدند و برای تحت نظر داشتن این امام بزرگوار ایشان را از مدینه به سامرا منتقل می‌کنند این امر دقیقا شبیه به کاری است که مأمون با امام رضا(ع) انجام داده است.

مدرس مرکز تخصصی امامت افزود: این امامان معصوم به قدری جایگاه و منزلت بالایی داشتندکه خلفای عباسی با آن همه جاه و وسعت مرزی اصرار بر این داشتند که امام هادی(ع) را به سامرا منتقل کنند و تحت‌الحفظ باشند تا ارتباط آن‌ها با شیعیان زیر نظر باشد از آن دوران این خاندان شناخته شده بودند.

مومنی گفت: وقتی که امام هادی(ع) را به سامرا منتقل می‌کنند امام حسن عسگری(ع) کودک بودند، بسیاری از شیعیان پس از مطلع شدن از انتقال امام هادی و امام حسن عسگری(ع) به سامرا شهر و دیار خود را رها کردند وبه شهر سامرا رفتند تا در جوار امام خود باشند خلفای عباسی با دیدن این وضع و با اطلاع از این امر که امام آخر از نسل امام هادی(ع) است می‌دانستند که خاندانشان هم مورد توجه شیعیان قرار دارد.

 وی اضافه کرد: امام هادی(ع) دو فرزند شاخص و شناخته شده داشتند که شهرت آن‌ها در جلالت و بزرگ‌منشی بود یکی از این بزرگواران امام حسن عسگری(ع) و دیگری سید محمد است که در بین شیعبان عراق نیز شهرت فراوانی دارند، سید محمد در زمان حضور امام هادی(ع) از دنیا می‌رود و تنها امام حسن عسگری(ع) به عنوان فرزند شاخص باقی می‌مانند علت این شاخص بودن این است که هم به لحاظ زهد، هم به لحاظ اخلاقی برتری داشتند و هم این که به این امام معصوم لقب ابن‌الرضا را داده بودند.

این کارشناس مذهبی افزود: بر خورد متوکل عباسی با امام هادی(ع) و خانواده این بزرگوار به ظاهر محترمانه بود، او به امام گفته بود که در روزهای دوشنبه و یک‌شنبه در دارالخلافه حضور پیدا کنند تا متوکل با ایشان دیدار تازه کند اما در بطن کار این امر پیدا بود که خلیفه عباسی به جهت این که از وجود امام در سامرا مطمئن شود این کار را انجام میداده است.

مومنی ادامه داد: وقتی امام هادی(ع) به سمت دارالخلافه حرکت می‌کردند مردم در محل عبور امام می‌ایستادند تا با امام خود دیدار تازه کنند این امر تا زمان امام حسن عسگری(ع) نیز ادامه پیدا کرده بود و جمعیتی جمع می‌شدند تا امام جوان خود را ببینند، امام حسن عسگری(ع) به قدری از نظر فضل، علم، زهد و جایگاهی که داشت بالا بود که از سوی دشمنانش مورد احترام قرارمی‌گرفت و دشمنان به ایشان لقب امام‌الرافضة را داده بودند.

مدرس مرکز تخصصی امامت افزود:  بحث لقب صامتی که به امام داده بودند از جنبه‌های مختلفی بوده که یکی از عمده‌ترین جنبه‌ها این بود که ایشان بسیار سکوت می‌کردند و زبان خود را برای ذکر خداوند می‌گشودند این امر به گونه‌ای بود که گاهی در مقابل ویژگی ناطق بودن امام نیز قرار می‌گرفت.

وی گفت: امام حسن عسگری(ع) اقدامات متنوعی در زمینه آماده‌سازی شیعیان برای غیبت انجام دادند که اولین مورد سازمان‌دهی سیستم وکلایی در عصر حضرت بود که ارتباط غیر مستقیم با وکلا صورت می‌گرفت تا این وکیلان بتوانند شبهه‌ها و سوالات شیعیان را در اقصی‌نقاط جهان پاسخ دهند. مورد دوم زمینه سازی‌های گفتاری و صحبت‌های کلامی بود که امام در مورد غیبت انجام می‌دادند و می‌گفتند که امام پس از من غایب خواهد بود.

مومنی در پایان افزود: مورد آخر زمینه‌سازی عملی بود که توسط امام حسن عسگری(ع) انجام می‌گرفت به این صورت که امام گروه گروه شیعبان را به منزل خود فرا می‌خواندند و می‌گفتند که این فرزند من مهدی است و اگر پس از من کسی گفت فرزند پسری نداشت شما شاهد این باشید که این کودک فرزند من است.

انتهای پیام/