به گزارش پایگاه خبری تحلیلی قم فردا،

سینما نیز مانند دیگر فرم های هنری، یک رسانه ذاتاً شخصی است و بدین ترتیب یک فیلم می تواند به شدت احساسی و تجربه ای تحریک کننده برای مخاطب باشد. اگر چه گفته می شود که فیلم های جدید دیگر به اندازه گذشته احساسی و محرک احساسات نیستند اما هنوز هم هستند فیلم های سینمایی عصر مدرن سینما که مخاطب را به شدت دچار واکنش احساسی می کنند.

بخش زیادی از این محرک بودن به شخصیت های فیلم باز می گردد زیرا سینما محملی است که به ما اجازه می دهد شاهد و دمساز با شخصیت هایی باشیم که در زندگی واقعی شاید هرگز با آن ها مواجه نشویم. بدین ترتیب یک بازیگر در قالب یک شخصیت می تواند چنان خشم و تنفری در مخاطب ایجاد کند که دیگر فرم های هنری از تحریک و به تصویر کشیدن آن عاجزند. در عصر مدرن نیز شخصیت های سینمایی زیادی وجود دارند که باعث تنفر و انزجار مخاطبان می شوند. 

۱۰- داج لاندن در Rise Of The Planet Of The Apes

سه گانه اخیر Planet of the Apes یک مجموعه بسیار هیجان انگیز از فرانچایزهای اخیر بود یکی از چیزهایی که این سه گانه به خوبی انجام داد خطوط مبهم بین خوب و بد بودن شخصیت ها و شخصیت هایی که مخاطب با آن ها احساس نزدیکی می کرد بود. اما وقتی پای شخصیت داج لاندن با بازی تام فلتون به میان می آمد این خطوط بسیار واضح تر بودند. در فیلم Rise Of The Planet Of The Apes، فلتون نقش مرد جوانی را بازی می کند که در محل نگهداری از میمون ها که متعلق به پدرش است کار کرده و به طور مداوم و بی دلیل میمون ها را آزار می دهد.

فلتون به وضوح شخصیتی ناخوشایند و منفور است، مردی به شدت خشمگین و بیرحم که به هیچ عنوان نمی توان او را دارای شرایط لازم برای فعالیت در یک مکان نگهداری از حیوانات دانست، حیواناتی که به وضوح از آن ها متنفر است. بعد از ورود میمونی به نام سزار، لاندن او را هدف اصلی اذیت و آزارهای خود قرار می دهد. داج لاندن اگرچه مدت زمان زیادی در داستان فیلم حضور ندارد اما در همین مدت کوتاه نیز می تواند خود را به عنوان منفورترین شخصیت فیلم به مخاطب معرفی کند.

۹- ترنس فلچر در Whiplash

یکی از بهترین فیلم های یک دهه اخیر سینما نیز یکی از منفورترین شخصیت های تاریخ سینما را به مخاطبان معرفی کرده است. بازی برنده جایزه اسکار جی کی سیمونز در فیلم Whiplash در نقش یک معلم موسیقی خشن و ترسناک به نام ترنس فلچ را باید اوج بازی مردی دانست که به چنان از هدف خود آگاه است که از تمامی خطوط و محدودیت های رفتاری عبور می کند. فلچر یک آزارگر بیرحم و زورگو است که به طور مداوم شاگردان خود را مورد بدرفتاری کلامی و آزار قرار داده در حالی که تلاش دارد نابغه جدید موسیقی جاز را شناسایی کند. مهارت و اطمینان وی در روش های غیراخلاقی اش است که فلچر را به شخصیتی باورپذیر تبدیل کرده و ترسناک می سازد. وی در واقع کاریکاتوری از افرادی است که افراد ممکن است در زندگی روزمره خود با آن ها سروکار داشته باشند و تماشای زیاده روی او در ترغیب و تهییج شخصیت اندرو نیمن با بازی مایلز تلر نیز به خاطر وضوح و قابل احساس بودن بسیار دشوار است.

۸- مارک زاکربرگ در The Social Network

فیلم The Social Network بدون شک بهترین فیلمی بود که کسی احساس نیاز به آن نداشت. تریلر فیسبوکی بی نقص دیوید فینچر به جهانیان نگاهی نزدیک به خلق یکی از بزرگ ترین شبکه های اجتماعی تاریخ معاصر را ارائه داد و همچنین نگاهی تازه نسبت به خالق آن، مارک زاکربرگ. فینچر در این فیلم هیچ ابایی از نشان دادن و به تصویر کشیده جنبه شخصیتی منفی و تاریک میلیاردر جوان و سرشناس آمریکایی ندارد. زاکربرگ، که نقش وی را به زیبایی هر چه تمام تر جسی آیزنبرگ بازی می کند، در ابتدا به عنوان یک شخصیت غیرمعمول اجتماعی به تصویر کشیده می شود که یک نابغه کامپیوتری بوده و ایده های خلاقانه و جدید زیادی دارد.

اما موفقیت او را به مرحله ای می رساند که باعث می شود مخاطب از وی روی برگردانده و متنفر شود. زاکربرگ در ادامه فیلم به طور مکرر انتخاب های خودخواهانه کرده و با اطمینان و اعتماد بنفس در هر فرصتی که به دست می آورد باهوش و نابغه بودن خود را به رخ می کشد. بدین ترتیب است که هر چه بیشتر از داستان می گذرد ناخوشایندی شخصیتی زاکربرگ و تنفر مخاطب از او بیشتر می شود. خیانت او به دوست قدیمی اش ادواردو ساورین را باید اوج منفور بودن شخصیت زاکربرگ در فیلم دانست که تیر خلاص را به علاقه مخاطب به شخصیت وی می زند.

۷- دیوید دوک در BlacKkKlansman

شاید انتخاب شخصیت دیوید دوک با بازی تافر گریس در فیلم BlacKkKlansman یکی از ساده ترین انتخاب ها برای این فهرست باشد، مردی که دیدگاه های نژادپرستانه خود را مخفی نمی کند. دوک مردی است که به شدت بر این باور است که افراد متفاوت با او دون پایه و کم اهمیت بوده و از به اشتراک گذاشتن ایده ها و باورهای نژادپرستانه خود با هر کسی که گوش شنوایی داشته باشد ابا ندارد. دیوید دوک اما یک شخصیت بسیار واقعی است که تنها تنفر مخاطب را در پی دارد زیرا نمونه های وی را با شدت کمتری می توان هر روز دید. تافر گریس در فیلم تحسین شده اسپایک لی توانسته به شکلی باورنکردنی یک شخصیت ذاتاً ناخوشایند و فردی که پر از تنفر غیرانسانی است را به تصویر بکشد. دیدگاه های نژادپرستانه مداوم و موفقیت غیرقابل باور این شخصیت در فضای سیاسی باعث می شود که دیوید دوک یک هیولای واقعی برای مخاطبان باشد.

۶- جیل در Jack And Jill

فکر می کنم هیچ یک از افراد نگون بختی که مجبور به تماشای فیلمی چنین ناخوشایند و پر از هرج و مرج شده اند ما را به خاطر انتخاب هر کدام از شخصیت های این فیلم سرزنش کنند اما مناسب تر این است که این انتخاب را به شخصیتی محدود کنیم که کلیت فیلم بر اساس او شکل گرفته است. شخصیت جیل در فیلم Jack And Jill که نقش او را آدام سندلر بازی می کند یک شخصیت پرسروصدا، نفرت انگیز و نیازمند و از همه مهم تر، به شدت ناجذاب از هر جنبه ای است. شخصیتی که برخی از ویژگی های مذکور را در یک فیلم کمدی دارد باید جنبه ای از جذابیت و کمیک بودن را داشته باشد تا بتواند از شر صفت های شخصیتی ناخوشایندش خلاص شود اما جیل به قدری نماد کمدی بی مزه و حال بهم زن است که به معنای واقعی کلمه غیرقابل تحمل است. فیلم Jack And Jill به درستی یکی از بدترین فیلم های تاریخ سینما معرفی شده و بخش زیادی از بار جذاب نبودن فیلم را باید بر دوش شخصیت جیل گذاشت.

۵- جان فیتزجرالد در The Revenant

فیلم The Revenant ساخته سال ۲۰۱۵ شاید یکی از مشهورترین و موفق ترین فیلم های سال های اخیر باشد که در نهایت جایزه اسکار مورد انتظار را برای لئوناردو دی کاپریو بدنبال داشت اما این فیلم بسیار جذاب از لحاظ بصری و روایی، یکی از بهترین بازی های تام هاردی را در خود دارد که این بار در نقش یک شخصیت منفور و حال بهم زن به نام جان فیتزجرالد ظاهر شده است. وقتی شخصیت هیو گلس با بازی دی کاپریو در اثر حمله خرس به شدت مجروح شده و به نظر می رسد راهی برای زنده ماندنش وجودندارد، فیتزجرالد به سرعت از فرصت پیش آمده برای نشان دادن خودخواهی و ترسو بودنش استفاده کرده و اصرار دارد که گلس را کشته و جنازه اش را رها کنند. انگار که این تفکر و پیشنهاد به اندازه کافی ناخوشایند نبوده، وی در نهایت با قول پول در کنار گلس می ماند اما به سرعت تلاش می کند او را خفه کرده و در ادامه نیز پسر او که نیمه سرخپوست است را به قتل می رساند. فیتزجرالد نماد باورنکردنی و دردناک یک شخصیت خودخواه است که مخاطب به سرعت نسبت به او جبهه گرفته و از او متنفر می شود.

۴- لکس لوثور در Batman Vs. Superman: Dawn Of Justice

برای دومین بار در این فهرست، به جسی آیزنبرگ می رسیم و این بار به دلایلی کاملاٌ متفاوت. در حالی که بازی آیزنبرگ در نقش غول فیسبوک عمداً یک شخصیت ناخوشایند و تماشای آن دشوار بود اما بازی بسیار ضعیف او در نقش لکس لوثور در Batman Vs. Superman: Dawn Of Justice به دلیلی متفاوت تاثیری یکسان داشت. آیزنبرگ وقتی که ابزار مناسب را در دست داشته باشد بازیگر بسیار خارق العاده ای است اما در این فیلم ابرقهرمانی به وضوح می توان گفت که انتخاب او برای یک ابرقهرمان به هیچ عنوان تصمیم درستی نبود. شخصیت او ترسناکی لازم برای نقش مورد نظرش را نداشت و بازی او بسیار کودکانه و ناخوشایند جلوه کرد. انرژی مردانه ای که نقش آیزنبرگ در این فیلم دارد تلاشی برای تکرار همان کاری بود که هیث لجر با شخصیت جوکر انجام داد اما نتیجه از این بدتر نیز نمی توانست باشد. لکس لوثورِ Batman Vs. Superman از هر لحاظ منفور، ناخوشایند و غیرقابل باور است و می توان غرولند و چشم چرخاندن مخاطبان هنگام تماشای سکانس های مربوط به وی را تصور کرد.

۳- تاد آلکویست در El Camino

El Camino را می توان بهترین پایان برای شخصیت محبوب جسی پینکمن دانست، فیلمی که یک نسخه بسیار متفاوت تر از شخصیت نازی منفور تاد آلکویست در سریال اصلی را به تصویر می کشد. تصویری که در این فیلم از آلکویست می بینیم بسیار متفاوت تر و منفورتر از شخصیت او در سریال Breaking Bad در قالب یک جوان عجیب و غریب و سنگدل که می خواهد رییس تولید و فروش مواد مخدر شهرش باشد است و سکانس به یاد ماندنی رویارویی در بیابان نیز به خوبی میراث او را به عنوان یکی از منفورترین شخصیت های تاریخ تلویزیون تثبیت می کند. جسی پلیمونز بازی بی نقصی در انتقال این میراث به پرده نقره ای انجام داده و بر منفور بودن شخصیت او می افزاید. از خفه کردن انسان ها بدون دلیل خاصی تا لذت بردن از شکنجه جسمی و روحی جسی، تاد یکی از منفورترین و زشت ترین شخصیت هایی است که تاکنون در یک فیلم به تصویر کشیده شده است.

۲- جف گیلولی در I, Tonya

فیلم I, Tonya یک فیلم زندگینامه ای در مورد سرگذشت تونیا هاردینگ، اسکیت سوار بدنام است و علیرغم اینکه داستان در مورد دیدگاه ناخوشایند مردمی نسبت به این قهرمان المپیک است اما این سباستین استن در نقش جف گیلولی است که توجه مخاطبان را به خود جلب می کند. سباستین استن بیشتر به خاطر بازی در فیلم The Winter SoldierCaptain America: The Winter Soldier شناخته می شود اما جف گیلولی تفاوتی فاحش بعد از بازی در آن نقش ابرقهرمانی است. گیلولی یک شخصیت روانی، آزارگر و مشمئز کننده دارد که از هر فرصتی برای خراب کردن زندگی هاردینگ با نقشه های افتضاح یا خشونت محض استفاده می کند. استن بازی فوق العاده ای در خلق شخصیتی دارد که به سرعت از فردی عاشق به هیولا تبدیل می شود. به عنوان راوی فیلم، گیلولی تلاش دارد تا بیگناهی خود در ماجرای نانسی را ثابت کرده و مدعی است که بسیار متفاوت از شخصیت آزارگری است که از او ترسیم شده است. اما با فاش شدن واقعیت، روایت غیرواقعی او تنها بر فهرست ویژگی های ناخوشایند و منفور او افزوده می شود.

۱- ادوین ایپس در ۱۲ Years A Slave

درام تاریخی زندگینامه ای ۱۲ Years A Slave یک داستان تکان دهنده در مورد نژادپرستی و برده داری در دهه ۱۸۰۰ ایالات متحده است که از دیدگاه یک ویولونیست سیاهپوست به بند کشیده شده به نام سالومون نورثوپ روایت می شود. داستان فیلم گاهی تماشای سرگذشت او را دشوار می سازد اما تاریکترین لحظات فیلم زمانی رقم می خورد که شخصیت برده دار ادوین ایپس با بازی مایکل فاسبندر در داستان حضور دارد. ایپس یک برده دار بیرحم و سادیستی است که سالوموون نورثوپ را از یک برده دار بسیار مهربان و عادل تر از خود می خرد. ایپس تجسم تمامی جنبه های زشت و منفور برده داری است و مانند دارایی های غیرجاندارش با این بردگان نگون بخت بازی می کند. او به برده های مزرعه خود به چشم اسباب بازی هایی نگاه می کند که می تواند هر کاری با آن ها بکند. بدترین رفتار او با پتسی است که برده محبوب او به تصویر کشیده شده است. ایپس او را به طور مرتب مورد تجاوز و شکنجه قرار داده و همزمان به همسر منزجر کننده اش نیز اجازه می دهد او را آزار دهد. ادوین ایپس می تواند یکی از منفورترین شخصیت های تاریخ سینما لقب گیرد.

انتهای پیام/