روز بزرگداشت استاد البشر و اندیشمند برجسته دنیای اسلام، فرصتی دوباره برای یادآوری این نکته است که مهندسی همه جانبه ایده ها و طرح ها و پیگیری آن ها تا نقطه پایانی، یکی از اولویت های امروز کشور است.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی قم فردا، شُهرت این دانشمند برجسته جهان اسلام تا آن جاست که جُرجى زیدان درباره اش مى نویسد: علم و حکمت به دست این ایرانى تا دورترین نقطه هاى بلاد مغول رفت؛ تو گویى نور تابان بود در تیره شامی.
سخن از خواجه نصیرالدین طوسی، یکی از سرشناس‌ ترین شخصیت‌ های تاریخ جریان های فکری اسلامی‌ است. به بیان دیگر اگرچه شُهرت او در علم و هندسه و ریاضی سبب شده است تا روز بزرگداشت وی یعنی امروز پنجم اسفندماه به نام روز مهندسی نامگذاری شود؛ ولی نباید از یاد بُرد که علوم دینی و عقلی نیز تا حد قابل توجهی مدیون تلاش های اوست؛ تلاش هایی که در متن آثاری مانند شرح اصول کافی، شرح اشارات ابو على سینا، اخلاق ناصری، آغاز و انجام، آداب المتعلمین، روضه القلوب، اثبات واجب الوجود، الاعتقادات، الجبر و الاختیار و همچنین کتاب هایی مانند «تجرید الکلام فی تحریر عقاید الاسلام» در الهیات، «اساس الاقتباس» در منطق و «اوصاف الاشراف» در عرفان متجلی است.
آن گونه که در تاریخ آمده است خواجه نصیرالدین طوسی حدود یکصد و نود کتاب و رساله‌ ی علمی در موضوعات مختلف به رشته تحریر درآورد و  همچنین یکی از توسعه دهندگان علم مثلثات بود؛ تا آن جا که در قرن 16 میلادی، کتاب ‌های مثلثاتی وی به برخی زبان ها و از جمله زبان فرانسه ترجمه شد و البته هنوز هم مورد ارجاع و استفاده ‌ی دانشمندان مغرب زمین است.
در عین حال وی را که در سال 597 هجری قمری در طوس خراسان به دنیا آمد؛ نمى توان یک دانشمند محصور در قلم و کتاب به شمار آورد؛ به بیان دیگر او هرگز زندگى خویش را در مفاهیم و واژه ها خلاصه نکرد و آن جا که پاى اخلاق و انسانیت به میان می آمد؛ ارزش هاى الهى و اسلامى را بر همه چیز ترجیح می داد.
در تاریخ نقل است که پس از فتح بغداد، هلاکو از خواجه خواست تا نزد وی برود. پس از آن بود که سنگ بنای رصدخانه ای در مراغه با مدیریت خواجه و البته حضور مشاهیر، حکما و منجّمان وقت نهاده شد وی همچنین موفق شد تا از این منصب حکومتی برای ترویج کتاب و کتابخوانی با تأسیس چندین کتابخانه بزرگ بهره ببرد که البته چندین سال بعد با روی کار آمدن مغولان و حمله های وحشیانه آنان، بسیاری از این میراث فرهنگی در آتش جهل کینه توزان سوخت و خاکستر شد.
خواجه نصیرالدین طوسی سرانجام در سال 672 هجری قمری در بغداد چشم از جهان فرو بست تا پس از تشییعی باشکوه و بر اساس وصیتش در جوار آستان مقدس امام کاظم و امام جواد علیهما السلام به خاک سپرده شود. در حقیقت عشق‌ به‌ اهل‌ بیت عصمت و طهارت (ع)‌ در وی آن چنان‌ است‌ که‌ پیش از مرگ و‌ با نهایت‌ تواضع‌ و فروتنی ‌وصیت‌ می‌کند که‌ او را  در جوار کاظمین (ع) دفن‌ کنند و البته آیه‌ مبارکه‌ «و کلبهم‌ باسط ذراعیه‌ بالوصید» را نیز بر روی‌ سنگ‌ قبرش‌ بنویسند؛ یعنی او چنین می پنداشته که با همه مقام و شأن علمی و دارا بودن القاب بزرگ، باز هم محتاج و نیازمند محبت و ولایت حضرات معصومین علیهم السلام است.‌
این چنین است که باید وی را شخصیتی دارای ابعاد علمی مختلف یعنی فیلسوف، متکلم، فقیه، دانشمند، ریاضیدان و منجم ایرانی شیعه معرفی کرد است که القابی مانند «نصیرالدین»، «نصرالدین»، «محقق طوسی»، «استاد البشر» و «خواجه» برازنده اوست.
او همچنین  با پرورش شاگردانی همچون علامه حلی، قطب الدین شیرازی، کمال الدین میثم بن علی بن میثم بحرانی، کمال الدین عبدالرزاق شیبانی بغدادی، سید رکن الدین استرآبادی، ابراهیم حِموی جوینی، اثیر الدین اومانی، مجدالدین طوسی، مجدالدین مراغی و گردآوری دیگر دانشمندان ایرانی عامل انتقال تمدن و دانش‌ های اسلامی و ایرانی به آیندگان شد.
و اکنون در روز بزرگداشت آن اندیشمند بزرگ اسلامی و در روزی که به نام روز مهندسی نامگذاری شده است؛ ضمن ارج نهادن به زحمات و تلاش های همه مهندسان ایران زمین در آبادانی این مرز و بوم، امیدوار است تا تلاش آنان برای عمران و آبادی این دیار روزافزون و هرچه بیشتر در خدمت به عموم مردم و هموطنان باشد.

انتهای پیام/120