در اکثر سریال‌های طنز خاطرانگیزی، چون «متهم گریخت»، «خانه به دوش»، «سه دونگ، سه دونگ»، «پنچری» و «گسل» به ایفای نقش پرداخته و البته سیروس میمنت دست به قلم هم است و او را به نویسندگی هم می‌شناسند. کار «خانه به دوش» او که کماکان هم از تلویزیون پخش می‌شود برای مخاطب جذاب است. در عید نوروز با نقش کیوان سریال «نون. خ» به تلویزیون برگشت و این شب‌ها هم با نقش "خلیلی" در «دنگ و فنگ روزگار» شبکه یک سیما ایفای نقش می‌کند. یکی از مشکلاتی که تلویزیون این روز‌ها گرفتار آن است و سیروس میمنت آن را یک بیماری جدی عنوان کرد، تقلید برنامه‌سازان خصوصاً مسابقه‌های تلویزیونی از مسابقات خارجی است.

بازیگر سریال «همه فرزندان من» و «دلنوازان» تصریح کرد: من همیشه تلاش می‌کنم تفاوت را در تیپ‌سازی و ایفای نقش‌هایم داشته باشم. این تلاش قبل از جلوی دوربین رفتن انجام می‌شود تا شبیه به کاراکتر‌های قبلی‌ام نباشم. این مخاطب حق دارد نقش‌ها و کاراکتر‌های جدیدی از بازیگر ببیند. معضلی که این روز‌ها در داستان‌ها، سوژه‌ها، کاراکتر‌ها و سریال‌های ما وجود دارد که هم شبیه به هم شده‌اند. حداقل ما دامنه این تکراری شدن را گسترش ندهیم و در ایفای نقش‌هایمان به کلیشه نرویم. متأسفانه امروز از نوآوری خبری نیست و کاری که ۳۰ سال پیش مورد اقبال مردم بوده و هست، فیلمساز و نویسنده سعی دارند آن را تکرار کنند.

وی درباره نقطه قوت و ضعف سریال «نون. خ» گفت: یکی از اتفاقات خوبی که برای من به عنوان یک بازیگر و تلویزیون افتاد ساخت سریال «نون. خ» بود که اولین‌بار توانست به کردزبان‌ها بپردازد. تا کنون هیچ شکل و شمایلی از این قشر به تلویزیون نیامده بود و این سریال بسیار هوشمندانه با پوشش، رفتار و کردارش در قالب یک قصه جدیدی برخورد کرد. من فکر می‌کنم مهمترین نقطه ضعف «نون. خ» پرداختن زیاد از حد به تهران بود می‌توانستم کمتر به تهران و بیشتر به مناطق کردنشین بپردازیم و بیش از پیش مورد اقبال مردم قرار می‌گرفت.

میمنت در پاسخ به این سوال که چرا تلویزیون در بعد سریال‌سازی و برنامه‌سازی همچون گذشته نمی‌تواند حسّ ماندگاری را برای مخاطب به ارمغان بیاورد، تأکید کرد: پایه اصلی هرکاری متن خوب است؛ حتماً باید با متن خوب شروع کنیم، اتفاقی قدری در پروژه‌های تلویزیونی ما چه سریال و چه برنامه مورد غفلت واقع شده است. نداشتن متن خوب باعث شده که هرچه‌قدر تلاش کنیم به درجا زدن ختم شود. از طرفی اصرار نویسنده و برنامه‌ساز و یا سریال‌ساز بر تقلید از کار‌های دیگر است یا می‌کوشند کار‌های قبلی خودشان را به گونه‌ای دیگر تکرار کنند. مثلاً کاری قبلاً خوب شده و همان عوامل دوباره همان کار با همان قالب را تکرار کنند. البته که این بیماری به بخش‌های دیگر تلویزیون از جمله برنامه‌سازی انتقال پیدا کرده است.

وی با اشاره به ساخت مسابقه‌های تلویزیونی از الگو‌های خارجی، افزود: چرا آنقدر برنامه‌سازان ما در ساخت مسابقه‌های تلویزیونی اصرار دارند حتماً از الگو‌های خارجی تقلید کنند؟ مثلاً فلان مسابقه را در فلان شبکه خارجی دیده‌اند مورد اقبال است یک مشابه کپی شده آن را روی آنتن رسانه‌ملی ببینیم که حداقل می‌توانست ایرانیزه بشود و قدری هماهنگ با فرهنگ‌های برنامه‌سازی ما روی آنتن برود. متأسفانه این اتفاق نیفتاده و حتی در دکور و چیدمان داوران هم تغییری نداده‌ایم. این‌ها خوب نیست و چرا از خودمان الگو و خلاقیتی نداریم؟ مگر ما فکر و اندیشه نداریم؟ ما بایستی خودمان یک خلاقیت و نوآوری را بوجود بیاوریم. زمانی دیگران از ما تقلید می‌کردند بخصوص در داستان‌نویسی که ادبیات غنی داشته و داریم.

میمنت درباره ساخت فصل دوم «نون. خ» گفت: فکر می‌کنم قصه منسجم و خوب در فصل دوم این سریال تلویزیونی حتی شاید اجازه ورود قوم دیگری به این سریال را هم بدهد. خدا را شاکرم که سریالی بعد از مدت‌ها درباره اقوام و آداب و رسوم ایرانی ساخته شد که هیچ چالشی هم بوجود نیاورد. چون صادقانه با قوم کردزبان ما برخورد شد و اقوام ما در مواجهه با این رفتار‌ها نه تنها شماتتی انجام نمی‌دهند بلکه برخورد مثبتی خواهند داشت. البته که سعید آقاخانی خودش به جهت اصالت کُردی با آن مناطق آشنا بود و حتی در استفاده از بازیگران بومی به کُرد‌های سنندج و کرمانشاه هم اکتفا نکرد و از بیجار، بانه و سردشت هم بازیگر آورد.

وی در پاسخ به این سوال که برای ساخت سریال‌های خاص اقوام کارگردان باید خودش اصالت آن مناطق موردنظر را داشته باشد، خاطرنشان کرد: اگر کارگردانی اصالت آن منطقه موردنظر را داشته باشد و بعد مثلاً به مناطق کویری بپردازد حتماً کار ساده‌تر و به مراتب موفق‌تری خواهد داشت مگرنه بایستی با مطالعه و احتیاط بیشتری وارد عمل شود. حرف من این نیست حتماً کارگردان و بازیگران برای آن منطقه موردنظر باشند، ولی اگر در جریان ساخت سریال اقوام، کارگردان و بازیگری با فرهنگ و اقلیم آن منطقه آشنایی نداشته باشد حتماً کار به مراتب سخت‌تر خواهد بود.

میمنت درباره موفقیت سریال «نون. خ» در جلب نظر مخاطب عام و خاص، تأکید کرد: «نون. خ» سعی کرد با مخاطب خودش غیرمستقیم، اما تأثیرگذار صحبت کند. همه‌چیز با قصه روایت می‌شد که نیاز امروز طنز‌های تلویزیونی ماست. مخاطب ما از نصیحت فراری است و رفتار غیرمستقیم فیلمساز را بیشتر می‌پسندد. خصوصاً قشری که قرار است برای اولین‌بار به فضای زندگی‌هایشان پرداخته شود؛ سریال «نون. خ» هم به معضلات این مناطق پرداخت و هم طبیعت بکرشان را برجسته کرد. اتفاقی که در دیگر سریال‌های تلویزیونی ما باید بیفتد و از این لوکیشن‌های تکراری و آپارتمانی خارج شویم.

سیروس میمنت در نمایی از سریال «دنگ و فنگ روزگار»

وی با اشاره به حضورش در کاراکتر "خلیلی" سریال «دنگ و فنگ روزگار» بیان کرد: کم‌کار شده‌ام، ولی دقت می‌کنم تکرار نشوم. خسته شدم از بس که نقش‌های تکراری به من پیشنهاد شد. بازیگر مجبور نیست تَن به بازی در هر نوع پروژه‌ای بدهد که هیچ مزیّت هنری برایش نداشته باشد. ما بازیگر سریال‌ها و فیلم‌ها می‌شویم که حرفی از خودمان هم زده شود و مردم ما را ببینند. نه اینکه آنقدر تکراری باشیم که با انگشت نشان‌مان بدهند «سیروس‌میمنت» همان بازیگر فلان سریال تلویزیونی که چندین سال پیش ساخته شده را دوباره تکرار کرده است. این اتفاق در اغلب سریال‌ها و بازی‌های بازیگران می‌افتد و یک عقب‌گرد در حرفه ما محسوب می‌شود. من در «نون. خ» کیوان را بازی کردم و "خلیلی" «دنگ و فنگ روزگار» هم دنیای دیگری دارد. من نمی‌گذارم تیپ‌ها و بازی‌هایم تکرار شوند، چون این مخاطب برایم احترام دارد.

میمنت با بیان اینکه دوست دارم یک کار با اصغر فرهادی امروز داشته باشم، افزود: به عنوان بازیگر آرزو‌های فراوانی دارم و با شخصیت‌های برجسته‌ای هم کار کرده‌اند. با سعید آقاخانی خیلی راحتم و او از ایده‌های بازیگران استقبال می‌کند. برای رضا عطاران هم بازی کرده‌ام و هم «خانه به دوش» او را نوشته‌ام. ۵ کار با اصغر فرهادی دارم زمانی که اصغر فرهادی امروز نبود. دوست دارم یک کار با اصغر فرهادی امروز داشته باشم.