گذری به مطالب و ادعاهای کارشناسان و مخالفان بیاندازیم متوجه می‌شویم برخی از آن‌ها به شکلی عجیب از احیا نشدن دریاچه ارومیه سخن گفته و حتی اظهار کرده‌اند که آب ریختن به این دریاچه خیانت است و نباید در راستای تلاش برای زنده کردن آن، کشاورزی و چاه‌ها را تعطیل کرد. البته کارشناسان دیگری هم بودند که موافق

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی قم فردا، حتی مورد داشتیم آن‌هایی که در زمان دوران ریاست جمهوری گزینه خودشان از هیچ تلاشی برای از بین بردن و نادیده گرفتن نقش دولت وقت در کاهش سالانه و چند ده سانتی تراز آب دریاچه ارومیه فروگذار نبودند وقتی در یکی از زمان‌ها تراز کاهش یافت خیلی زود دولت را مقصر شماره ۱ این ماجرا پنداشتند چون مخالف بودند.

از سویی حملات و هجمه‌های زیادی به‌خصوص از سوی برخی نمایندگان مبنی بر بی‌تاثیر بودن تلاش‌های دولت وارد شده و بهبود وضعیت دریاچه را عمدتا به بارش‌های قابل توجه نسبت می‌دهند در حالی که پیش از این نیز بارش‌هایی از این دست در حوضه آب‌ریز دریاچه وجود داشته ولی باز هم تراز دریاچه با افت مواجه شده است.

اما اکنون و بعد از ۵ سال از آن سخنان، با اجرای ده‌ها پروژه احیا از جمله انتقال آب و لای‌روبی رودخانه‌ها و هم‌چنین بارش‌های مناسب مدت اخیر، نه تنها تراز آب دریاچه بهبود یافته و به بالاترین وضعیت خود از سال ۹۰ رسیده بلکه حجم آب دریاچه نیز تنها ۲۰۰ میلیون متر مکعب تا رسیدن به رقم ۴ میلیارد متر مکعب فاصله دارد.

بحث این است که ناامیدی برخی از احیای این دریاچه به چه دلیل بوده و چرا به جای نگرش بلندمدت به برخی پروژه‌ها آن‌هم در حوزه محیط‌زیست که یکی از بخش‌هایی است که متاسفانه در سالیان اخیر به آن کم توجهی شده، نداریم.

نگرش بلندمدت به احیای تالاب‌ها، جنگ‌ها و اماکن تاریخی باید در بین همه از کارشناس بگیر تا مسئولان نهادینه شود.

دل بستن به ناامیدی کارشناسان که باید امید دهنده باشند، اکنون می‌توانست مهاجرت بالغ بر میلیون‌ها نفر را به خاطر خشک شدن کامل دریاچه ارومیه از استان‌های آذربایجان‌غربی، شرقی و حتی زنجان به استان‌های دیگر رقم بزند و این استان‌ها تبدیل به کویری غیرقابل سکونت می‌شد به عبارتی بعد از کویر لوت و دشت کویر، کویر نمکی ارومیه سومین کویر کشور شناخته می‌شد.

متاسفانه در کشور، اکثر غریب به اتفاق کارشناسان همه حوزه‌ها از کارشناسان حوزه آب و علمی تا کارشناسان حوزه ورزش زحمت مطالعه منابع، تحقیقات و پژوهش‌های جدید نمی‌دهند که شاید علم و دانش جدید مطالب جدیدی ارائه دهد.

انتهای پیام/