یکی از چالش‌هایی که از سال‌های دور مطرح بود و هنوز به طور کلی رفع نشده، پوشش درمانی مناسب اهالی فرهنگ و به ویژه چهره‌های شاخص فرهنگی از جمله سینماگران برجسته است؛ اتفاقی که انتظار می‌رفت در چارچوب صندوق اعتباری هنر تحقق یابد اما شواهد نشان می‌دهد هنوز ضعف‌هایی در این زمینه وجود دارد که می‌تواند در شرایط سخت و حساس گریبان اهالی فرهنگ و هنر این مملکت را بفشارد.

به تازگی داریوش مهرجویی برای درمان به یکی از بیمارستان‌های غرب تهران مراجعه می‌کند و پس از طی بخشی از مراحل درمانی، قصد استفاده از بیمه تکمیلی را داشته که بیمارستان مذکور تاکید کرده اعتباری برای این بیمه قائل نیست و باید هزینه‌ها به شکل نقدی پرداخت شود. در نهایت با اقداماتی که از سوی برخی صورت می‌پذیرد این موضوع فیصله می‌یابد و مراحل درمان این سینماگر پیشکسوت کشورمان در بیمارستان دیگری پیگیری می‌شود؛ موضوعی که احتمالاً به دلیل حفظ حرمت این سینماگر از رسانه‌ای شدنِ آن پیشگیری شد.

با این حال به نظر می‌رسد از قضا برای هشدار به مسئولین مرتبط باید این موضوع رسانه‌ای می‌شد تا مسئولین نسبت به انعقاد قرارداد با بیمه‌های درمانی تکمیلی با پوشش گسترده و خدمات ویژه اقدام کنند. باید پذیرفت این کفِ خدماتی است که انتظار می‌رود به چهره‌های موثر و پیشکسوت فرهنگی از جمله سینماگران ارائه شود و در جهت حفظ سلامت و آرامش نخبگانی که منشاء آثار مهم فرهنگی بوده‌ و هستند گام‌های موثری برداشته شود.

پوشش بیمه تکمیلی سینماگران یکی از موضوعات چالش‌برانگیزی است که انتظار می‌رود در دستور کار سازمان سینمایی باشد و مسئولان کنونی سازمان سینمایی بخشی از اعتبارات آزاد شده از محل کوچک‌سازی این سازمان را در زمینه این امر ضروری هزینه کنند و امنیت درمانی را به عنوان یکی از دغدغه‌های اهالی سینما، دست‌کم برای گروه موثر در سینما فراهم نمایند؛ اقدامی که در صورت تحقق، یک گام موثر برای بهبود شرایط سینمای ایران است.

یکی از راهکارهای عبور از این چالش می‌تواند ایجاد یک بیمه درمانی و یک مجموعه درمانی مستقل و تخصصی برای اهالی فرهنگ باشد. مشابه چنین اقدامی در قالب فدراسیون پزشکی ورزش صورت پذیرفته است. تمامی ورزشکاران می‌بایست برای ورزش کارت بیمه ورزشی دریافت کنند که هزینه آن به حساب فدراسیون پزشکی ورزشی واریز می‌شود و فدراسیون پزشکی ورزشی پوشش درمانی به ورزشکاران آسیب دیده ارائه می‌نماید و تا حدودی هزینه‌های درمانی‌شان را پوشش می‌دهد.

این امکان وجود دارد که با ایجاد یک مجموعه مشابه و کسر مبلغی اندک از قراردادهای هنرمندان و تزریق یک سرمایه اولیه قابل توجه از اعتبارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، زیرساخت فنی لازم برای شکل دادن به ساختار مشابه را فراهم کرد تا این مشکل به صورت عمده برطرف شود، چرا که روش‌های مختلف و مرسومی که در سال‌های پیشین مورد استفاده قرار گرفته، نتیجه‌بخش نبوده است. این سرمایه‌گذاری می‌تواند حتی در خرید سهم یکی از بیمارستان‌های خصوصی باکیفیت باشد تا اهالی فرهنگ بتوانند مابه ازای درآمد وزارت فرهنگ از قدرالسهم‌شان از بیمارستان، از خدمات درمانی آن بیمارستان استفاده کنند.