یادداشت: اشکال کار بارسا کجاست؟

۱. کینگ آرتور؟ هی! در مورد بارسا حرف می زنیم نه یونانِ ره هاگل!

در طول هفته گذشته تمام تعریف و تمجیدها در بارسا به ویدال محدود و ختم می شد. بله، او مرد اول درگیری های میانه میدان است و بسیار جنگنجو. ولی بارسلونا تیمی نیست که چنین بازیکنی مهره کلیدی اش باشد. برای آنکه بارسا، بارسایی فوتبال بازی کند و نه گلادیاتوری، آبی اناری ها ژاوی لازم دارند، نه کینگ آرتور!

۲. شاهکار مسی؟ کاتالان ها رهبر هم می خواهند

ضربه خارق العاده مسی از روی ضربه ایستگاهی و زدن گل سوم هم برای فینالیست شدن در اروپا کافی نبود. هر تیمی برای موفقیت درون زمین نیاز به یک رهبر واقعی دارد. کسی که تهییج کردن هم تیمی ها را بلد باشد، بازیکنان از او حساب ببرند، جبروت داشته باشد و از همه مهتر جمع کردن تیم به هم‌ریخته را بلد باشد. 

۳. سه گانه؟ والورده این کاره نیست!

مشابه چنین شکست تلخی را والورده در مقابل رم تجربه کرده بود. او مرد روزهای سخت نیست. بردن چمپیونز لیگ کار هر کسی نیست و باتوجه به ناکامی در حفظ پیروزی های پرگل دور رفت می توان با اطمینان گفت: والورده این کاره نیست.

۴. قهرمانی با تیکی تاکا؟ پیشکش! وقت احیای وفاداری به مالکیت توپ و فلسفه باشگاه

اگر از هواداران پروپاقرص و متعصب بارسا بپرسید آنها به شما خواهند گفت که حاضرند شکست بخورند اما دست از فلسفه باشگاه که همان در اختیار داشتن مالکیت توپ است برندارند. تلخی شکست وقتی برای کولزی ها بیشتر می شود که آمار مالکیت توپ آبی اناری ها نشان دهنده خیانت به فلسفه باشگاه باشد. این دیگر غیرقابل تحمل است!

۵. دمبله و کوتینیو؟ بی خیال خریدهای گران قیمت، لاماسیا، چاره ی کار

مدت هاست که فوتبالیست قابلی از لاماسیا به تیم اصلی راه پیدا نکرده. شاید استعداد جذابی این روزها در مدرسه فوتبال بارسا وجود نداشته باشد اما بهتر است کاتالان ها با چند جوان پرورش یافته در آکادمی شکست بخورد تا اینکه ببازد در حالی که دمبله دقیقه ۹۰ گل خالی خراب کند و کوتینیو با زدن گل در نوکمپ، گوش هایش را بگیرد.

۶. ترس برادر مرگ است

نه منظورمان شیوه بازی بارسا مقابل لیورپول در آنفیلد نیست. شاگردان کلوپ با نمایش سراسر هجومی، شجاعانه و دلچسبشان جای هیچ راه فراری برای مسی و هم تیمی هایش باقی نگذاشته بودند و با شایستگی تمام فینالیست این فصل لیگ قهرمانان شدند، بلکه مدیران بارسلونا باید ترس را کنار بگذارند و بجای خریدهای بزرگ در تابستان پیش رو، بازیکنان سرشناس ولی به درد نخورشان‌را به فروش برسانند یا حتی دور بریزند. کوتینیو، امتیتی، دمبله، لنگله و صدالبته کوین پرینس بواتنگ.