مرثیه‌ای برای یک تیم قهرمان؛
موفقیت و پیروزی مطلقاً ممنوع!
تیم فوتبال استقلال در فصل بیست و چهارم لیگ برتر، حتی لحظه‌ای هم شباهتی به تیم قهرمان بدون شکست لیگ بیست و یکم نداشت.
استقلال در نیمه دوم فصل بیست‌وچهارم لیگ برتر، هر هفته به منطقه سقوط نزدیک و نزدیک‌تر شده و هر هفته هواداران این تیم کم‌تر و کم‌تر در ورزشگاه‌ها حاضر شده‌اند تا به نوعی قهرشان با بازیکنانی که قدر پیراهن آبی را نمی‌دانند، سرمربی بی‌نام‌ونشانی که مشخص نیست چطور به نیمکت استقلال رسیده و مدیرانی که از اساس مدیریت بلد نیستند و باشگاه را به مسخره گرفته‌اند؛ نشان دهند و رو برگردانند.
شکست در دربی، شکست مقابل تراکتور تبریز، باخت به فولاد یحیی گل‌محمدی و حذف از لیگ نخبگان آسیا؛ تراژدی‌هایی است که هر هفته برای آبی‌پوشان رقم خورده و شاید کسی دقیقاً نمی‌داند که مشکل تیم قهرمان همین ۳ فصل قبل چیست. بازیکنان، مدیران، سرمربی، خبرنگاران نزدیک به باشگاه یا هواداران؟ هنوز کسی نفهمیده که علت واقعی رسیدن استقلال به منطقه خطر و سقوط به لیگ یک چیست.
فهمیدن آن اما کار سختی نیست؛ اول از بازیکنان شروع کنیم که انگار هیچ یادشان نیست چه لباسی را بر تن زده‌اند. لباسی که بر تن فرهاد مجیدی، آرش برهانی، جواد نکونام، جواد زرینچه، محمد نوازی، امیر قلعه‌نویی، منصور پورحیدری و ناصر حجازی بوده و هر کدام از این اسم‌ها الگو و اسطوره‌ای در فوتبال ایران هستند اما این روزها به دست کسانی افتاده که شاید در لیگ یک هم جای‌شان نباشد.
از بازیکنان بی‌تعصب و بدون کیفیت که بگذریم؛ نوبت به کادرفنی می‌رسد که محلی از اعراب ندارد. میودراگ بوژیوویچ که مشخص نیست چطور روی نیمکت استقلال نشسته، نه درکی از مسائل فنی دارد و نه توانی برای خروج استقلال از بحران. پیرمرد صربستانی در حسرت یک برد یک بر صفر در قامت سرمربی استقلال می‌سوزد و هواداران استقلال را هم با هیزم خون‌سردی‌های عجیب‌اش می‌سوزاند.
وقتی بازیکنان بدون تعصب در زمین راه بروند و برد و باخت برای‌شان مهم نباشد یا سرمربی ناشناخته و بدون حرفی روی نیمکت تیم نشسته باشد؛ طبیعی است که هواداران هم گرما و سرما را به جان نخرند و هزینه چند صد هزار تومانی نکنند که بازی این‌ها را از استادیوم ببیند. عده محدودی هم که می‌آیند؛ با مقابله لیدرها مواجه می‌شوند و اصلاً نمی‌توانند عمق خشم‌شان را به بازیکنان انتقال بدهند.
و اما مدیران؛ مدیرانی که از اساس اشتباهی بوده و مقصر اول تا آخر این فاجعه هستند. مدیرانی که هم کشتی تایتانیک هستند، هم ناخدای آن و هم کوه یخ؛ به این معنا که مقصر همه‌چیز این سقوط و این غرق شدن، خودشان هستند که یا مشغول دبی‌گردی و تفریحات سالم و ناسالم هستند و یا در توئیتر مشغول توئیت زدن و رژه رفتن مستقیم و غیرمستقیم روی اعصاب هواداران بی‌نوا.
این مدیران که در پی خصوصی‌سازی تماماً غلط و غیرکارشناسی به باشگاه استقلال تحمیل شده‌اند؛ به‌دنبال پاداش و حقوق خود هستند و دست و پا کردن نامی برای بقا. نه علی تاجرنیا توان مدیریتی خاصی از خود نشان داده و نه علی نظری‌جویباری که نهایتاً یک معاون ورزشی در باشگاه باید باشد، نه این که آقایان تمام اختیارات باشگاه را از راه‌های توصیه‌ای به وی محول کنند.
هلدینگ پتروشیمی خلیج‌فارس هم برخلاف کنسرسیوم مالک باشگاه رقیب یعنی پرسپولیس؛ خودش را کنار کشیده و انگار نه انگار این بچه یتیم، برای آن‌هاست. نه پولی هست، نه اسپانسری، نه بازیکن خوبی و نه تصمیمی. بنابراین چه اصراری است که استقلال هم‌چنان در ید قدرت این افراد باقی بماند؟ پس وظیفه بازرسان و نهادهای مهم برای حساب کشیدن از این ریخت و پاش مالی و آوردۀ هیچ؛ چیست؟!
در این بین، به‌جای بازخواست از تصمیمات عجیب مدیران؛ آن‌ها با پیشکسوتانی که شاید برخی از آن‌ها از مسببین این وضعیت بغرنج هستند، جلسه هم‌اندیشی گذاشته و نهایتاً برای بوژوویچ نشست خبری ترتیب دادند تا به نوعی پوست موزی زیر پای این سرمربی صربستانی قرار داده و مقدمات قربانی‌تراشی و انداختن همه تقصیرها به دوش وی را ترتیب آورند.
به‌نظر می‌رسد وضعیت باشگاه و تیم فوتبال استقلال در این فصل به چیزی فراتر از خانه تکانی فوتبالی نیاز دارد. لیگ و آسیا که از دست رفت و بعید نیست با این وضعیت جام حذفی هم به یغما برود؛ چه جای درنگ است که در همین روزهای پایانی لیگ، با ورود جدی نهادهای ناظر هم مدیران درست و بااصالت به باشگاه اضافه شوند و هم شرایط فنی تیم با یک سونامی، راه موفقیت در پیش بگیرد.
انتهای خبر /
نظرات شما