حرم‌های اهل بیت(ع) شفاخانه جسم یا روح؟

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی قم فردا، حجّت‌الاسلام هادی یعقوب‌زاده، عضو هیئت علمی دانشگاه هنر: این روزها با شیوع ویروس کرونا در سراسر کشور و بلکه جهان، چالش هایی در بحث کارکرد دین و مراکز و اماکن مذهبی مطرح شده است. از جمله این چالش ها این است که اگر حرم اهل بیت (ع) شفا است، پس چرا این اماکن را به دلیل اینکه امکان شیوع ویروس تعطیل کردند؟ اگر این اماکن شفاخانه‌اند، پس نباید کسی در آنجا به این بیماری مبتلا شود. در حالی که این ابتلا رخ می دهد. پس معلوم است که این اماکن شفاخانه نیستند. عده ای پا را فراتر از این گذارده و می گویند پس معلوم می شود همه این چیزهایی که درباره اهل بیت (ع) گفته شده، دروغ است.

دو مساله را باید در نظر گرفت؛ اولا: اینکه عده ای مدام جار می زنند که هر کس با هر دردی وارد این اماکن بشود، حتما شفا پیدا می کند، کار اشتباهی انجام داده و خلاف سیره و سنت معصومان (ع) و علمای راستین انجام داده اند. حرم های اهل بیت بیمارستان نیستند که هر کسی با هر دردی بخواهد به آنجا برود، درمان شود. از طرفی کدام طبیب حاذق نیز می تواند ادعا کند که هر کسی که پیش من آمده، درمان شده است!؟ یا کدام درمانگاه و بیمارستان مجهز در دنیا می تواند اعلام کند که هر کسی که به این مرکز آمده، درمان شده و شفای کامل پیدا کرده است!؟

اگر اینگونه بود این همه آمار فوتی در بیمارستان ها و مراکز مجهز و یا این همه مریضی که بدون هیچ مداوایی از پیش اطبای حاذق مرخص شده اند، از کجا آمده است. این فارغ از موارد فراوانی است که در این مراکز به دلیل عدم تشخیص درد و یا تجویز نا صحیح دارو، انسان هایی تلف شده اند. بنابراین، حتی در مراکزی که در مظان درمانگری هستند، هیچ کس نمی تواند ادعا کند که هر کسی که وارد این مراکز شده است، حتما درمان شده است، همچنانکه کسی نمی تواند این ادعا را درباره حرمهای اهل بیت علیهم السلام مطرح کند.

پزشکان آگاه و خردمند خود را وسیله ای می دانند و درمان حقیقی را در دست خداوند می دانند. اهل بیت علیهم السلام نیز وسیله اند و اگر کاری انجام دهند به اذن الله است. این همان ندایی است که حضرت عیسی علیه السلام سر داد و فرمود: «أَنِّی أَخْلُقُ لَکُمْ مِنَ الطِّینِ کَهَیْئَةِ الطَّیْرِ فَأَنْفُخُ فیهِ فَیَکُونُ طَیْراً بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أُبْرِئُ الْأَکْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ وَ أُحْیِ الْمَوْتى‏ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أُنَبِّئُکُمْ بِما تَأْکُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فی‏ بُیُوتِکُمْ إِنَّ فی‏ ذلِکَ لَآیَةً لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنینَ ؛ و [او را به عنوان‏] پیامبرى به سوى بنى اسرائیل [می ‏فرستد، که او به آنان می ‏گوید:] «در حقیقت، من از جانب پروردگارتان برایتان معجزه‏اى آورده ‏ام: من از گِل براى شما [چیزى‏] به شکل پرنده می سازم، آن گاه در آن می‏دمم، پس به اذن خدا پرنده‏ اى مىی شود؛ و به اذن خدا نابیناى مادرزاد و پیس را بهبود می بخشم؛ و مردگان را زنده می ‏گردانم؛ و شما را از آنچه می خورید و در خانه ‏هایتان ذخیره می کنید، خبر می ‏دهم؛ مسلماً در این [معجزات‏]، براى شما- اگر مؤمن باشید- عبرت است.» (آل عمران/ 49)

مساله دیگر اینکه اهل بیت علیهم السلام درمانگر روح انسان و هادی و راهنمای او برای رسیدن به کمال انسانی و قرب الهی اند. شفای حقیقی در این است که این نیز به اذن الله رخ می دهد. همچنانکه قرآن می فرماید: «إِنَّکَ لا تَهْدی مَنْ أَحْبَبْتَ وَ لکِنَّ اللَّهَ یَهْدی مَنْ یَشاءُ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدینَ ؛ در حقیقت، تو هر که را دوست دارى نمی ‏توانى راهنمایى کنى، لیکن خداست که هر که را بخواهد راهنمایى می کند، و او به راه‏یافتگان داناتر است. (قصص/ 56)اهل بیت به مثابه راهنما و بلدی راهند، با این تفاوت که نقش رهبری و امامت جامعه را نیز به عهده دارند و مامور به تشکیل حکومت اسلامی نیز بوده اند.

اگر راهنمایی بخواهد شما را به مقصدی برساند، سطح توقع شما و انتظارات در این است که مسیر را به خوبی بلد باشد و بتواند شما را به مقصد برساند. حال اگر در بین راه، پایتان پیچ خورد و راهنما پایتان را جا انداخت، لطف و کرامتی است که در حق شما انجام داده است، اما این کارکرد اصلی او نیست. کارکرد اصلی اهل بیت علیهم السلام هدایتگری و درمانگری روحی و معنوی انسان است، حال اگر به اذن الله در خلال مسیر واسطه خیری شدند و خدا به واسطه ایشان مریضی را شفا داد و یا حاجتی را روا کرد، این لطف و کرامتی است از ناحیه ایشان.

نکته پایانی اینکه کسی که با این اماکن آشنا است و در این فضاها حضور پیدا کرده، می تواند بفهمد که چقدر انسان در این اماکن حس آرامش روحی و روانی پیدا می کند و چقدر انسان سبکبال و رها می شود. این اماکن شفاخانه دل بیمار و دردمند انسان هایی است که به دردهای روحی و امراضی همچون خود بزرگ بینی، عجب، شرک و دیگر امراض آلوده اند.

توسل و تضرع به این بزرگواران از آن رو است که قربی دارند و تقربی و عامل برقرای ارتباط اند و هیچ مسلمان آزاده ای ایشان را مستقلا نمی خواند. همه چیز به خداوند ختم می شود حتی تقرب به اهل بیت علیهم السلام.

انتهای پیام/