دختر طلایی ایران کم نیاورد

پس از ماجراهای پرحاشیه سهمیه یونیورسالیتی دو و میدانی المپیک ۲۰۲۰ توکیو که در عین شایستگی ریحانه مبینی به فرزانه فصیحی رسید و نهایتاً برای کاروان ایران هیچ آورده‌ای به همراه نداشت، شاید اگر هر دونده و یا ورزشکار دیگری به‌جای مبینی بود؛ بدون انگیزه پیش می‌رفت و به پایان دوران قهرمانی‌اش می‌رسید اما این اتفاق برای ریحانه صورت نگرفت.

مبینیِ جوان برخلاف سن و سالش، درست وقتی که در رشته سنگین و سخت دندان‌پزشکی درس می‌خواند، باتجربه و پراُمید پیش رفت تا بالاخره چهار سال بعد در میدانی که همه رقبای آسیایی تا بن دندان برای دروی مدال‌ها مسلح شده‌اند، با پرشی تاریخی به مدال طلای قاره آسیا برسد. طلای ناب ریحانه، نخستین مدال زرین تاریخ دو و میدانی زنان ایران در آسیاست.

برای درک اهمیت تاریخ‌سازی ریحانه، باید بدانیم که مبینی کاری کرده که پیش از این هیچ کدام از نام‌های پرمدعای دو و میدانی موفق به انجام آن نشده‌اند و نهایتاً مدال نقره گرفته‌اند. دختر ۲۵ ساله پرش طول ایران با این مدال خوش‌رنگ، همه چشم‌ها را به خود خیره کرد و همه را به ادامه افتخارآفرینی‌هایش امیدوار ساخت.

درست در شرایطی که همیشه برخی ورزشکاران نورچشمی فدراسیون دو و میدانی بوده‌اند و با برخی ارتباطات خارج از متن ورزش خودشان را در سرلیست اعزام‌ها قرار می‌دادند، این ریحانه ایران بود که مانند یک ققنوس پرید و طولانی‌ترین پرش یک زن در مسابقات قهرمانی آسیای کره را ثبت کرد و مدال طلا را با شایستگی در دست گرفت.

شاید اکنون همه تصمیم‌گیرندگان و دست‌اندرکاران المپیکی کشور، انگشت حسرت به دهان بگیرند و بگزند که چرا در روزهای پر تب و تاب و ملتهب منتهی به بازی‌های کرونازده المپیک ۲۰۲۰ توکیو که در سال ۲۰۲۱ برگزار شد، تصمیمی شجاعانه و امیدبخش نگرفتند و ریحانه را به پیست المپیک نفرستادند که شاید او شانس مدال داشت.

ریحانه مبینی که حالا او را باید دکتر ریحانه مبینی، قهرمان دو و میدانی آسیا بدانیم؛ برخلاف هم‌قطاران پرحاشیه و البته بلاگرمآب خود، نه در فضای مجازی مشغولیت داشت و نه حاشیه‌ای. او تمام تمرکز و تلاش خودش را روی پیست دو و میدانی و البته درس دندان‌پزشکی گذاشت و حالا به الگویی موفق برای بزرگ‌ترهای خودش هم تبدیل شده است.

مطمئناً این پایان راه ریحانه مبینی نیست و او که نشان داده مدیریت رفتارهای خودش را بلد است و اسیر حاشیه‌های دختران هم‌رشته‌اش نمی‌شود، به چیزی کم‌تر از دویدن پرامید روی پیست قهرمانی جهان و بازی‌های آسیایی و بازی‌های المپیک راضی نخواهد شد و اتفاقاً در آن جا هم نگاهی به سکوی مدال خواهد داشت.

حالا رقابت‌های قهرمانی جهان و بازی‌های آسیایی و المپیک باید نقشۀ راه مبینی جوان باشند و همان حمایت‌های فراتر از انتظاری که سابقاً از دونده‌های کم‌فروغ اما مدعی می‌شد، باید از سوی فدراسیون به سمت ریحانه مبینی گسیل شود تا دستِ آخر این مبینی باشد که نه فقط برای قدم زدن روی پیست المپیک، بلکه برای افتخارآفریدن و بوسیدن رویِ ماه مدال به لس‌آنجلس خواهد رفت.