چرا خواب‌هایمان را فراموش می‌کنیم؟

اگر چه این احساسات به سختی قابل انکار یا تغییر هستند؛ اما لحظه‌ای که تصمیم می گیریم به کسی بگوییم واقعا چه اتفاقی در رویاهایمان افتاده، این ویژگی های روشن و خاص، ناگهان ناپدید می شوند.

فراموشی ما به طور کلی به شرایط عصبی شیمیایی مغز در هنگام خواب و در مرحلهREM مربوط می شود، «رم» مرحله‌ای از خواب است که با حرکات سریع چشم و خواب شناخته می شود.

البته ممکن است این تمام ماجرا نباشد. بر اساس تحقیقات جدید روی موش ها، مرحله خواب رم شامل دوره‌ای از «فراموشی فعال» نیز می‌شود که به احتمال زیاد برای جلوگیری از اضافه شدن بار اطلاعات در مغز صورت می‌گیرد.

نورون هایی که مسئولیت فراموش‌های آگاهانه را بر عهده دارند، همان نورون های کنترل اشتها هستند.

مطالعاتی که پیشتر در این زمینه انجام شده بود، معمولا روی هورمونی که در تنظیم خواب، هنگام حملاتی که در خواب به انسان ها رخ می دهد، متمرکز بوده؛ شرایطی که باعث می شود تا ناخواسته و ناگهانی به خواب فرو رویم.

برای این آزمایش، محققان گروهی از نورون های مجاور منطقه «هیپوکامپوس» مغز را مورد آزمایش قرار دادند. جایی که هورمون (MCH) را تولید می کند. مولکولی که مسئول تنظیم خواب و اشتهاست.

در خلال ضبط فعالیت های خواب در موش ها و همچنین آزمایش های مربوط به ردیابی عصبی پیام های مهارکننده ای از سوی این سلول های عصبی برای هیپوکامپ ارسال می شود.

برخلاف بیشتر نورون های مغز که در هنگام بیدار شدن حیوانات فعال هستند، نورون های MCH در هیپوتالاموس هنگامی که یک حیوان در مرحله ای به نام خواب REM قرار دارد، شروع به شلیک بیشتر سیگنال های الکتریکی می کنند.

محققان برای ارزیابی تأثیر نورون های MCH بر حافظه، از ابزارهای ژنتیکی برای روشن و خاموش کردن نورون های MCH قبل از انجام برخی آزمایشات حافظه استفاده کردند.

هنگامی که محققان سیگنال های MCH را در موش ها ردیابی کردند، دریافتند که سلول های عصبی در منطقه هیپوکامپ سرکوب می شوند، یک ناحیه از مغز که به عنوان منطقه تقویت حافظه شناخته می شود و در حفظ خاطرات نقش دارد.

این امر با آنچه دانشمندان قبلاً در مورد هیپوکامپ می دانستند، کاملا جور در می‌آمد؛ زیرا هیپوکامپ یکی از آخرین مناطقی است که در بدن به خواب می رود.

این منطقه ساختاری منحنی شکل است که درون هر نیمکره مغز قرار می گیرد و برای انتقال اطلاعات از حافظه کوتاه مدت به حافظه طولانی مدت بسیار مهم است.

براساس این مطالعه، هیپوکامپ همان گونه که آخرین منطقه در مغز است که به خواب می رود، آخرین منطقه نیز هست که از خواب بیدار می شود.

از نظر تئوری، هنگامی که از خواب بیدار می شوید پنجره ای در حافظه کوتاه مدت شما به وجود می آید؛ اما از آنجا که هیپوکامپ هنوز کاملا بیدار نشده است، اطلاعات به بانک حافظه طولانی مدت انتقال نیافته اند و در همین راستا مقداری از جزئیات رویا از دست رفته و فراموش می شود.

فراموشی مکانیسمی فعال است که مغز برای پاک کردن اطلاعات غیرضروری از آن استفاده می کند تا بتوانیم چیزهای جدیدی حفظ کنیم. انسان ها تمایل دارند فقط مواردی را که اغلب درباره آنها فکر می کنند یا این که دارای اهمیت عاطفی هستند مثل یک مشکل، یک تاریخ یا یک جلسه را به یاد بیاورند؛ اما همه انسان ها در فراموش کردن چیزهای غیرضروری متبحرند! در واقع نه تنها خواب ها و جزئیات رویاهای ما، بلکه خیلی از افکارمان از دست می روند.