روزی که از فرخ بلسارا شروع و به دعوای تکراری برانکو رسید!
این نگاهی متفاوت است از آنچه روز گذشته بر فوتبال‌مان گذشت و یک اتفاق شیرین را خرابش کردو باز دعوا برای مان ماند!
او تصاویری از کنسرت گروه کویین را پخش می کند که فردی مرکوری در آن آهنگ خاطره‌سازش را می نوازد؛ We Are The Champions. او به شاگردانش می گوید: «حالا با آقای فرخ ادامه می دهیم!».
او تلاش می کند تا از فرخ بلسارا یا همان فردی مرکوری استفاده کند تا ملی پوشان ایران از یاد نبرند که قهرمانی، احتمالا تنها دلیلی است که در امارات حضور دارند و به ادامه جنگ فوتبالی‌شان بپردازند. جنگی که در نخستین مرحله بدون هیچ خسارتی، رقیب ایران را ویران کرد.
درست در همان حال و هوا که همه رویاپردازی‌شان برای قهرمانی را به واقعیت پیوند می زنند، برانکو برای سرمربی هم وطنش در تیم ملی عراق آرزوی موفقیت می کند و می گوید: «کاتانیچ، سرمربی عراق، رفیق من است. زمانی که در اسلوونی سرمربی شد بازیکن بسیار خوبی بود. او خودش را به عنوان مربی خوب نشان داده است. او منطقه ما را به خوبی می شناسد و ۴ سال پیش سرمربی امارات بود. عراق به صورت سنتی تیم خوبی دارد. به جز بشار رسن و دو بازیکن دیگری که در ایران هستند، شناخت زیادی از عراق ندارم. طبیعی است باید مقابل هر تیمی بازی کرد. واضح تر بگویم دلیلی نمی بینم عراق بتواند ایران را شکست بدهد». این مصاحبه به نظر آرام و بی حاشیه به نظر می رسید اما طوفان شب به پا شد.
شب فرا رسید و تیم ملی ایران در نخستین دیدار خود در جام ملت ها به مصاف یمن رفت. پیروزی شاگردان کی روش با پنج گل دیدنی به دست آمد. یوز ها که به خوبی بازی را با گل های متعدد مدیریت کرده بودند، با دروازه بسته راهی هتل شدند تا برنامه‌شان را برای ادامه کار دنبال کنند.
اما سرمربی آن ها حرف های زیادی برای گفتن داشت. کی روش پس از آن که به ستایش عملکرد بازیکنانش پرداخت، گفت: « در مورد این آقا باید بگویم همه او را می شناسیم! او فردی است که همیشه می گفت فوتبال ایران سیرک است! دقیقا در لحظاتی که 70 میلیون ایرانی برای تیم‌شان دعا می کنند فردی هوشمند و خارق العاده مربی عراق را تحسین می کند. کسی که در خدمت فوتبال ایران است، از سرمربی حریف هوشمندانه تعریف می کند. آن هم در شرایطی که با تمام تخصص و حمایتی که از تیمش دریافت کرد، باز هم نتوانست قهرمان لیگ قهرمانان آسیا شود. حمایتی که باعث شد تیم های دیگر ضرر کنند اما او شهره است که از بازیکنان اوکراینی حمایت می کند! بهتر است در این شرایط این مرد باهوش را تنها بگذاریم».
واکنش های تند کارلوس کی روش در شرایطی منتشر شد که برانکو در بخشی از مصاحبه اش گفته بود دلیلی ندارد ایران فینالیست نشود.برانکو گفته بود:«من و تیمم با یک ملی پوش به فینال آسیا رسیدیم، چرا تیم ملی نباید برسد؟» کی روش مدام در هفته های اخیر از یک تاکتیک منتقدانش هراس دارد. اینکه آنها دارند انتظار جانعه از تیم ملی را فقط به سطح قهرمانی می رسانند. با این پیش فرض و چینش گفته های منتقدان در روزهای اخیر و پیشینه گفته های شان، نمی توان منکر حساسیت های سخنان برانکو شد. حرف های او درباره کاتانچ، پیش‌تر درباره سایر هم وطنان فوتبالی اش هم مطرح شده بود. او از لوکا مودریچ تا زلاتکو دالیچ را با ستایش و کلمات مثبت در رسانه های فارسی زبان توصیف کرده بود و هیچ دلیلی نمی دید تا این سخنان را برای هم‌تای کرواتش در تیم ملی عراق تکرار نکند. تلاش های برانکو برای «کرواتیزه کردن فوتبال ایران» به نظر اخلاقی نمی رسد.
برانکو می خواهد ثابت کند فوتبال ایران هر چه دارد، از کروات هایی است که توپ را تا دروازه هدایت کرده اند و اگر او و دوستانش نبودند، شاید ایران هنوز هم در رویای صعود به جام جهانی مانده بود. یک نوع قوم گرایی فوتبالی که شاید شبیه آن را در فوتبال ایران ندیده بودیم. در آن سوی ماجرا، شاید بهتر بود کارلوس کی روش هم از سر تقصیرات حرف های حساسیت‌زای برانکو می گذشت تا اردوی تیم ملی به درخواست شخصی او، آرام و بی حاشیه دنبال شود.
این یک حقیقت غیرقابل‌انکار است که فوتبال ایران در کنار برانکو و کی روش پیشرفت کرده تا به سطح فعلی اش برسد. صعود به جام جهانی و فینالیست شدن در لیگ قهرمانان آسیا دو دستاورد ارزشمند سرمربی های کروات و پرتغالی است که باید به آن ها اشاره کنیم. اما آن چه این دستاورد ها را مایوس می کند، جدالی است که میان ارزشمندتر بودن آنان رخ می دهد. این که هر کدام از این دو سرمربی در جایگاه خودشان، دست به کار های بزرگی زده اند و دلیلی ندارد زحمات آنان را کوچک بشماریم.
انتهای پیام/
نظرات شما