قم فردا گزارش می‌دهد؛
اهمیت مسکن برای جوانان
در جامعه امروز ایران، دستیابی به مسکن مناسب به یکی از بزرگ‌ترین دغدغه‌های جوانان تبدیل شده است. افزایش سرسام‌آور قیمت مسکن در سال‌های اخیر، بسیاری از جوانان را از آرزوی داشتن خانه شخصی ناامید کرده و آنها را به سمت زندگی در خانه والدین یا اجاره‌نشینی طولانی‌مدت سوق داده است.
به گزارش خبرنگار گروه اقتصادی پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا» مسکن همواره به‌عنوان یکی از اساسی‌ترین نیازهای بشر مطرح بوده است، اما برای جوانان امروز ایران، این نیاز به یک آرزوی دست‌نیافتنی تبدیل شده است. در شرایطی که میانگین سن ازدواج در حال افزایش است و تشکیل خانواده مستلزم داشتن سرپناهی امن است، بحران مسکن جوانان به یک معضل اجتماعی چندبعدی تبدیل شده است.
وضعیت کنونی مسکن جوانان را می‌توان از منظرهای اقتصادی، اجتماعی، روان‌شناختی و شهری بررسی کرد.
در بحث اقتصادی؛ با توجه به تورم بالای مسکن و درآمدهای ثابت، نسبت درآمد به قیمت مسکن به‌شدت نامتعادل شده است و در بحث اجتماعی، عدم امکان تهیه مسکن مناسب، تأثیر مستقیمی بر کاهش نرخ ازدواج و افزایش سن آن دارد.
در بحث روان‌شناختی؛ نداشتن مسکن مستقل، موجب کاهش اعتمادبه‌نفس و استقلال شخصیتی جوانان می‌شود و در بحث شهری نیز تمرکز امکانات در کلان‌شهرها و گرانی مسکن در این مناطق، موجب مهاجرت معکوس یا حاشیه‌نشینی می‌شود.
آمارهای رسمی نشان می‌دهد که بیش از ۶۰ درصد جوانان ۲۵ تا ۳۵ساله در ایران فاقد مسکن شخصی هستند و بسیاری از آنها مجبور به زندگی در خانه والدین یا پرداخت اجاره‌بهای سنگین هستند که گاهی تا ۵۰ درصد درآمد آنها را به خود اختصاص می‌دهد.
رضا زند در گفتگو با خبرنگار گروه اقتصادی پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا» با اشاره به دلیل اصلی گرانی مسکن و عدم دسترسی جوانان به آن اظهار داشت: سه عامل اصلی در این مسئله نقش دارند؛ تورم ساختاری در اقتصاد کشور که مسکن را به کالایی سرمایه‌ای تبدیل کرده، عدم تعادل بین عرضه و تقاضا به دلیل رشد جمعیت شهری و ضعف در سیاست‌های حمایتی دولت برای اقشار کم‌درآمد.
وی با اشاره به تأثیر مسکن بر دیگر جنبه‌های زندگی جوانان گفت: مسکن به‌عنوان یک نیاز اولیه، بر تمام جنبه‌های زندگی جوانان تأثیر می‌گذارد. از تأخیر در ازدواج گرفته تا کاهش میل به فرزندآوری، از محدودیت‌های شغلی تا کاهش کیفیت زندگی. نداشتن مسکن مناسب می‌تواند چرخه فقر را در نسل‌های آینده نیز تداوم بخشد.
کارشناس مسکن با اشاره به طرح‌های دولتی مانند مسکن مهر یا اقدام ملی در رفع این معضل بیان داشت: این طرح‌ها با وجود حسن‌نیت، به دلایل مختلف از جمله مکان‌یابی نامناسب، کیفیت پایین ساخت و تأخیر در تحویل، نتوانسته‌اند به طور کامل موفق باشند. علاوه بر این، بسیاری از جوانان به دلیل شرایط سنی یا مالی از شمول این طرح‌ها خارج می‌شوند.
وی با اشاره به راهکار فوری برای کمک به جوانان در تهیه مسکن گفت: در کوتاه‌مدت، باید اجاره‌بها کنترل شود و تسهیلات اجاره مسکن با بهره کم در اختیار جوانان قرار گیرد. همچنین توسعه مسکن‌های استیجاری با حمایت دولت می‌تواند بخشی از مشکل را حل کند.
وضعیت مسکن در جامعه ایران امروز به‌گونه‌ای است که بسیاری از جوانان، داشتن خانه شخصی را به رؤیایی دست‌نیافتنی تشبیه می‌کنند.
در حالی که در گذشته، یک خانواده با یک درآمد متوسط پس از چند سال پس‌انداز می‌توانست صاحب‌خانه شود، امروزه حتی دو درآمد ثابت نیز برای خرید یک آپارتمان معمولی در شهرهای بزرگ کافی نیست.
مسکن به‌جای اینکه کالایی مصرفی باشد، به ابزاری برای سرمایه‌گذاری تبدیل شده است و قیمت زمین، مصالح ساختمانی و دستمزد کارگران به طور مداوم در حال افزایش است.
بیشتر فرصت‌های شغلی در شهرهای بزرگ متمرکز شده‌اند که همین امر تقاضا برای مسکن در این مناطق را افزایش داده است و تسهیلات مسکن یا کافی نیستند یا بهره آنها به‌قدری بالاست که بازپرداخت آنها برای جوانان دشوار است.
این شرایط باعث شده بسیاری از جوانان به حاشیه‌نشینی روی آورند یا مجبور به زندگی در خانه‌های کوچک و نامناسب شوند که این خود مشکلات اجتماعی و روانی زیادی ایجاد می‌کند.
سینا عزیزی در گفتگو با خبرنگار گروه اقتصادی پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا» با اشاره به تأثیر بحران مسکن چگونه بر ساختار اجتماعی جامعه اظهار داشت: این بحران باعث ایجاد شکاف عمیق بین‌نسلی شده است. جوانان امروز نسبت به والدین خود از امکانات کمتری برخوردارند. همچنین باعث افزایش سن ازدواج، کاهش نرخ فرزندآوری و در مواردی افزایش طلاق شده است.
وی با اشاره به اینکه این معضل در تمام کشورها وجود دارد؛ اما در ایران به نحو دیگری است، گفت: مشکل مسکن در بسیاری از کشورها وجود دارد؛ اما در ایران به دلیل شرایط خاص اقتصادی و جمعیتی، ابعاد گسترده‌تری پیدا کرده است. در بسیاری از کشورها، سیستم‌های اجاره‌بها و مسکن اجتماعی بهتر سازماندهی شده‌اند.
جامعه‌شناس و استاد دانشگاه با اشاره به نقش خانواده‌ها در کمک به جوانان برای تهیه مسکن بیان داشت: در شرایط فعلی، بسیاری از خانواده‌ها مجبورند تمام پس‌انداز خود را صرف کمک به فرزندان کنند که این خود باعث فقیرتر شدن خانواده‌ها می‌شود. این یک راه‌حل فردی برای مشکلی ساختاری است.
وی با اشاره به تأثیر روانی نداشتن مسکن بر جوانان گفت: احساس ناامنی، کاهش اعتمادبه‌نفس، اضطراب نسبت به آینده و در مواردی افسردگی از پیامدهای روانی این مشکل است؛ بسیاری از جوانان احساس می‌کنند علی‌رغم تحصیلات و تلاششان، نمی‌توانند به یک زندگی مستقل دست یابند.
برای حل مشکل مسکن جوانان، نیاز به یک برنامه جامع و چندبعدی داریم که هم راهکارهای کوتاه‌مدت و هم بلندمدت را در بر بگیرد.
دولت باید با مشارکت‌بخش خصوصی، برنامه‌های گسترده‌های برای ساخت مسکن‌های استیجاری با اجاره‌بهای مناسب طراحی کند و با اصلاح سیاست‌های بانکی، تسهیلات خرید مسکن با بهره‌های پایین‌تر و مدت بازپرداخت طولانی‌تر در اختیار جوانان قرار گیرد.
با ایجاد اشتغال در شهرهای کوچک و متوسط و توسعه شهرهای جدید، می‌توان از تمرکز جمعیت در کلان‌شهرها کم کرد و با وضع مالیات بر خانه‌های خالی و معاملات مکرر مسکن، می‌توان از سوداگری در این بازار جلوگیری کرد.
ارتقای کیفیت، طراحی و ساخت آپارتمان‌های کوچک اما با استانداردهای مناسب می‌تواند گزینه بهتری برای جوانان باشد و
با آموزش مالی و فرهنگ‌سازی بسیاری از جوانان را از روش‌های نوین تأمین مسکن مانند تعاونی‌های مسکن که نیاز به آن دارند را مطلع کنیم.
در نهایت باید توجه داشت که حل مشکل مسکن جوانان، تنها با همکاری سه بخش دولت، بخش خصوصی و خود جوانان ممکن است.
دولت باید بسترهای قانونی و حمایتی را فراهم کند، بخش خصوصی باید در ساخت مسکن مقرون‌به‌صرفه مشارکت کند و جوانان نیز باید با افزایش دانش مالی و شغلی خود، در راه کسب استقلال مالی گام بردارند.
مسکن مناسب نه‌تنها یک نیاز مادی، بلکه پایه اصلی تشکیل خانواده و آرامش روانی افراد است؛ جامعه‌ای که نتواند برای جوانان خود مسکن مناسب فراهم کند، در واقع آینده خود را به خطر انداخته است.
امید است با برنامه‌ریزی دقیق و عزم ملی، این مشکل بزرگ در سال‌های آینده تا حد قابل‌توجهی حل شود.
خبرنگار: محمدعلی رجبی
انتهای خبر/150
وضعیت کنونی مسکن جوانان را می‌توان از منظرهای اقتصادی، اجتماعی، روان‌شناختی و شهری بررسی کرد.
در بحث اقتصادی؛ با توجه به تورم بالای مسکن و درآمدهای ثابت، نسبت درآمد به قیمت مسکن به‌شدت نامتعادل شده است و در بحث اجتماعی، عدم امکان تهیه مسکن مناسب، تأثیر مستقیمی بر کاهش نرخ ازدواج و افزایش سن آن دارد.
در بحث روان‌شناختی؛ نداشتن مسکن مستقل، موجب کاهش اعتمادبه‌نفس و استقلال شخصیتی جوانان می‌شود و در بحث شهری نیز تمرکز امکانات در کلان‌شهرها و گرانی مسکن در این مناطق، موجب مهاجرت معکوس یا حاشیه‌نشینی می‌شود.
آمارهای رسمی نشان می‌دهد که بیش از ۶۰ درصد جوانان ۲۵ تا ۳۵ساله در ایران فاقد مسکن شخصی هستند و بسیاری از آنها مجبور به زندگی در خانه والدین یا پرداخت اجاره‌بهای سنگین هستند که گاهی تا ۵۰ درصد درآمد آنها را به خود اختصاص می‌دهد.
رضا زند در گفتگو با خبرنگار گروه اقتصادی پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا» با اشاره به دلیل اصلی گرانی مسکن و عدم دسترسی جوانان به آن اظهار داشت: سه عامل اصلی در این مسئله نقش دارند؛ تورم ساختاری در اقتصاد کشور که مسکن را به کالایی سرمایه‌ای تبدیل کرده، عدم تعادل بین عرضه و تقاضا به دلیل رشد جمعیت شهری و ضعف در سیاست‌های حمایتی دولت برای اقشار کم‌درآمد.
وی با اشاره به تأثیر مسکن بر دیگر جنبه‌های زندگی جوانان گفت: مسکن به‌عنوان یک نیاز اولیه، بر تمام جنبه‌های زندگی جوانان تأثیر می‌گذارد. از تأخیر در ازدواج گرفته تا کاهش میل به فرزندآوری، از محدودیت‌های شغلی تا کاهش کیفیت زندگی. نداشتن مسکن مناسب می‌تواند چرخه فقر را در نسل‌های آینده نیز تداوم بخشد.
کارشناس مسکن با اشاره به طرح‌های دولتی مانند مسکن مهر یا اقدام ملی در رفع این معضل بیان داشت: این طرح‌ها با وجود حسن‌نیت، به دلایل مختلف از جمله مکان‌یابی نامناسب، کیفیت پایین ساخت و تأخیر در تحویل، نتوانسته‌اند به طور کامل موفق باشند. علاوه بر این، بسیاری از جوانان به دلیل شرایط سنی یا مالی از شمول این طرح‌ها خارج می‌شوند.
وی با اشاره به راهکار فوری برای کمک به جوانان در تهیه مسکن گفت: در کوتاه‌مدت، باید اجاره‌بها کنترل شود و تسهیلات اجاره مسکن با بهره کم در اختیار جوانان قرار گیرد. همچنین توسعه مسکن‌های استیجاری با حمایت دولت می‌تواند بخشی از مشکل را حل کند.
وضعیت مسکن در جامعه ایران امروز به‌گونه‌ای است که بسیاری از جوانان، داشتن خانه شخصی را به رؤیایی دست‌نیافتنی تشبیه می‌کنند.
در حالی که در گذشته، یک خانواده با یک درآمد متوسط پس از چند سال پس‌انداز می‌توانست صاحب‌خانه شود، امروزه حتی دو درآمد ثابت نیز برای خرید یک آپارتمان معمولی در شهرهای بزرگ کافی نیست.
مسکن به‌جای اینکه کالایی مصرفی باشد، به ابزاری برای سرمایه‌گذاری تبدیل شده است و قیمت زمین، مصالح ساختمانی و دستمزد کارگران به طور مداوم در حال افزایش است.
بیشتر فرصت‌های شغلی در شهرهای بزرگ متمرکز شده‌اند که همین امر تقاضا برای مسکن در این مناطق را افزایش داده است و تسهیلات مسکن یا کافی نیستند یا بهره آنها به‌قدری بالاست که بازپرداخت آنها برای جوانان دشوار است.
این شرایط باعث شده بسیاری از جوانان به حاشیه‌نشینی روی آورند یا مجبور به زندگی در خانه‌های کوچک و نامناسب شوند که این خود مشکلات اجتماعی و روانی زیادی ایجاد می‌کند.
سینا عزیزی در گفتگو با خبرنگار گروه اقتصادی پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا» با اشاره به تأثیر بحران مسکن چگونه بر ساختار اجتماعی جامعه اظهار داشت: این بحران باعث ایجاد شکاف عمیق بین‌نسلی شده است. جوانان امروز نسبت به والدین خود از امکانات کمتری برخوردارند. همچنین باعث افزایش سن ازدواج، کاهش نرخ فرزندآوری و در مواردی افزایش طلاق شده است.
وی با اشاره به اینکه این معضل در تمام کشورها وجود دارد؛ اما در ایران به نحو دیگری است، گفت: مشکل مسکن در بسیاری از کشورها وجود دارد؛ اما در ایران به دلیل شرایط خاص اقتصادی و جمعیتی، ابعاد گسترده‌تری پیدا کرده است. در بسیاری از کشورها، سیستم‌های اجاره‌بها و مسکن اجتماعی بهتر سازماندهی شده‌اند.
جامعه‌شناس و استاد دانشگاه با اشاره به نقش خانواده‌ها در کمک به جوانان برای تهیه مسکن بیان داشت: در شرایط فعلی، بسیاری از خانواده‌ها مجبورند تمام پس‌انداز خود را صرف کمک به فرزندان کنند که این خود باعث فقیرتر شدن خانواده‌ها می‌شود. این یک راه‌حل فردی برای مشکلی ساختاری است.
وی با اشاره به تأثیر روانی نداشتن مسکن بر جوانان گفت: احساس ناامنی، کاهش اعتمادبه‌نفس، اضطراب نسبت به آینده و در مواردی افسردگی از پیامدهای روانی این مشکل است؛ بسیاری از جوانان احساس می‌کنند علی‌رغم تحصیلات و تلاششان، نمی‌توانند به یک زندگی مستقل دست یابند.
برای حل مشکل مسکن جوانان، نیاز به یک برنامه جامع و چندبعدی داریم که هم راهکارهای کوتاه‌مدت و هم بلندمدت را در بر بگیرد.
دولت باید با مشارکت‌بخش خصوصی، برنامه‌های گسترده‌های برای ساخت مسکن‌های استیجاری با اجاره‌بهای مناسب طراحی کند و با اصلاح سیاست‌های بانکی، تسهیلات خرید مسکن با بهره‌های پایین‌تر و مدت بازپرداخت طولانی‌تر در اختیار جوانان قرار گیرد.
با ایجاد اشتغال در شهرهای کوچک و متوسط و توسعه شهرهای جدید، می‌توان از تمرکز جمعیت در کلان‌شهرها کم کرد و با وضع مالیات بر خانه‌های خالی و معاملات مکرر مسکن، می‌توان از سوداگری در این بازار جلوگیری کرد.
ارتقای کیفیت، طراحی و ساخت آپارتمان‌های کوچک اما با استانداردهای مناسب می‌تواند گزینه بهتری برای جوانان باشد و
با آموزش مالی و فرهنگ‌سازی بسیاری از جوانان را از روش‌های نوین تأمین مسکن مانند تعاونی‌های مسکن که نیاز به آن دارند را مطلع کنیم.
در نهایت باید توجه داشت که حل مشکل مسکن جوانان، تنها با همکاری سه بخش دولت، بخش خصوصی و خود جوانان ممکن است.
دولت باید بسترهای قانونی و حمایتی را فراهم کند، بخش خصوصی باید در ساخت مسکن مقرون‌به‌صرفه مشارکت کند و جوانان نیز باید با افزایش دانش مالی و شغلی خود، در راه کسب استقلال مالی گام بردارند.
مسکن مناسب نه‌تنها یک نیاز مادی، بلکه پایه اصلی تشکیل خانواده و آرامش روانی افراد است؛ جامعه‌ای که نتواند برای جوانان خود مسکن مناسب فراهم کند، در واقع آینده خود را به خطر انداخته است.
امید است با برنامه‌ریزی دقیق و عزم ملی، این مشکل بزرگ در سال‌های آینده تا حد قابل‌توجهی حل شود.
خبرنگار: محمدعلی رجبی
انتهای خبر/150
نظرات شما