نکوهش غفلت از مرگ

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «قم فردا» در حکمت ۱۲۲ نهج‌البلاغه امام علی (ع) به نکوهش غفلت از مرگ پرداخته و می‌فرمایند:

وَ تَبِعَ جِنَازَةً فَسَمِعَ رَجُلًا یَضْحَکُ، فَقَالَ: کَأَنَّ الْمَوْتَ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا کُتِبَ، وَ کَأَنَّ الْحَقَّ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا وَجَبَ، وَ کَأَنَّ الَّذِی نَرَى مِنَ الْأَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِیلٍ إِلَیْنَا رَاجِعُونَ، نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ وَ نَأْکُلُ تُرَاثَهُمْ کَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ، ثُمَّ قَدْ نَسِینَا کُلَّ وَاعِظٍ وَ وَاعِظَةٍ وَ رُمِینَا بِکُلِّ فَادِحٍ وَ جَائِحَةٍ.

از پى جنازه‌اى مى رفت، مردى را دید که مى‌خندید. امام (ع) به او فرمود:

گویى که مرگ بر دیگران مقرر شده، نه بر ما و گویى حق بر غیر ما واجب شده و گویى، این مردگان که مى‌بینیم، مسافرانى هستند که به زودى به نزد ما باز مى‌گردند آن‌ها را در گورهایشان مى‌گذاریم و اموالشان را مى‌خوریم، پندارى، که پس از آن‌ها جاودانه خواهیم زیست. سپس، هر اندرز دهنده‌اى را چه مرد و چه زن فراموش مى‌کنیم و خود را به دست هر بلا و آفت مى‌سپاریم.

منبع: نهج‌البلاغه 


انتهای خبر/