شفاعت امام حسین (ع) و بخشیده شدن فطرس

امام حسین علیه السلام در سال سوم هجری به دنیا آمدند. آن تولد مبارک، در عین حال که اهل بیت پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله را شادمان کرده بود، برکت‌های فراوانی برای مردم تاریخ داشت، برکت‌هایی که با رشادت حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام، درس آزادگی و مسلمانی را به جهانیان آموخت تا هر انسانی در هر منطقه جغرافیایی و موقعیت تاریخی، سبک زندگی اسلامی را بیاموزد و حجت خدا بر او تمام شده باشد.

انقلاب بزرگ تاریخی که در ماه محرم سال ۶۱ هجری در زمین کربلا رقم خورد و به شهادت امام حسین علیه السلام و رشیدترین مردان تاریخ انجامید، واقعه جان‌گدازی بود که پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله در روز ولادت امام حسین علیه السلام، از آن خبر دادند.

خبرگزاری تسنیم در گفت‌وگویی که با حجت‌الاسلام الله‌کرم، استاد حوزه و کارشناس دینی انجام داده است به بررسی برخی از وقایع در زمان میلاد امام حسین علیه السلام پرداخته است. آن طور که این کارشناس تاریخ اسلام می‌گوید، در کتاب قرب الاسناد نوشته شده که امام صادق علیه السلام از پدران بزرگوار خود و از رسول خدا صلی الله علیه و آله روایت کردند که نبی مکرم اسلام درباره امام حسن و امام حسین علیهما السلام می‌فرمودند: «حسن و حسین، بزرگ و سرور جوانان اهل بهشت هستند و پدرشان از ایشان بهتر است. من هیبت و علم خود را به حسن بخشیده‌ام و صفت بخشش و رحمت خود را به حسین عطا کرده‌ام».

گفته شده که پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله در زمان تولد امام حسین علیه السلام، از سرنوشت آن حضرت و ماجرای کربلا خبر دادند، آیا این مطلب صحت دارد؟

بله. در کتاب‌های معتبر و مستند تاریخی نوشته شده که امام حسین علیه السلام در زمانی به دنیا آمدند که امام حسن مجتبی علیه السلام تقریباً یک‌ساله بودند. در زمان تولد آن حضرت، پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله به دیدن نوه خود آمدند و او را در حالی در آغوش گرفتند که در پارچه سفیدی پوشیده شده بودند. نبی مکرم اسلام در گوش راست ایشان اذان و در گوش چپ ایشان، اقامه را خواندند، سپس نوه خود را به‌روی پا‌ها قرار داده گریه کردند.

اطرافیان از ایشان، دلیل گریه را سؤال کردند و آن حضرت پاسخ دادند: «برای این پسرم گریه می‌کنم.»، گفتند: «او که هم‌اکنون به دنیا آمده است!»، نبی مکرم اسلام فرمودند: «پس از من، گروهی سرکش او را می‌کشند. شفاعت من شامل آن‌ها نمی‌شود».

پیش‌بینی شهادت امام حسین علیه السلام در دوسالگی آن حضرت

پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله این مطلب را در جای دیگری هم عنوان کرده بودند؟

بله. زمانی که امام حسین علیه السلام دوساله بودند، پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله به سفری رفته بودند، در میان راه ایستادند، آیه استرجاع را خواندند که: «الذین اذا اصابتهم مصیبة قالوا انا لله و انا الیه راجعون.»، در همین زمان چشمان مبارک آن حضرت لبریز از اشک شد. وقتی دلیل گریه ایشان را پرسیدند، آن حضرت فرمودند: «این جبرئیل است که از سرزمینی به‌نام کربلا کنار رود فرات به من خبر می‌دهد که در آنجا فرزندم، حسین، به شهادت می‌رسد.»، سؤال کردند: «چه‌کسی او را می‌کشد؟»، نبی مکرم اسلام پاسخ دادند: «مردی به‌نام یزید. گویا جای شهادت و مدفن او را می‌بینم.»، بعد با حالتی غمگین از سفر برگشتند، سپس به منبر رفتند و مردم را در حالی پند دادند که امام حسن و امام حسین علیهما السلام کنار آن حضرت بودند.

بعد از خطبه هم دست راست خود را بر سر امام حسن علیه السلام و دست چپ خود را بر سر امام حسین علیه السلام گذاشته و سرشان را به‌سوی آسمان بلند کردند و دعا کردند: «خداوندا! محمد بنده و رسول توست و این دو عترت پاکم و خوبان ذریه و بنیاد خانواده‌ام هستند که میان امت خود به‌جا می‌گذارم. جبرئیل خبر می‌دهد که این فرزندم مقتول خواهد شد. خداوندا! شهادت را بر او مبارک فرما و او را از سادات شهدا قرار ده و برکت را در قاتل و خاذل او قرار مده».

واکنش مردم در این شرایط چه بود؟

در همین حال، صدای گریه مردم در مسجد بلند شد. پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: «آیا گریه می‌کنید و او را یاری نمی‌کنید؟!»، دوباره بر منبر رفته خطبه‌ای کوتاه خواندند و در حالی که اشک از چشمان مبارک آن حضرت می‌ریخت، حدیث ثقلین را بیان فرمودند: «ای مردم! من میان شما دو چیز گران‌بها به‌یادگار می‌گذارم؛ کتاب خدا و اهل‌بیتم. این دو از یکدیگر جدا نمی‌شوند تا در حوض کوثر بر من فروآیند. من از شما چیزی نمی‌خواهم جز فرمان پروردگارم و آن، مودت نسبت به نزدیکان من است، پس بنگرید که فردا کنار حوض من را نبینید در حالی که با اهل‌بیتم کینه‌توزی کرده، ستم کرده و آن‌ها را کشته باشید».

نام پسران هارون علیه السلام بر امام حسن و امام حسین علیهما السلام

سؤال دیگری که درباره میلاد امام حسین علیه السلام مطرح می‌شود آن است که چه‌کسی نام آن حضرت را انتخاب کرد؟ درواقع می‌خواهیم حکمت این نامگذاری را بدانیم که چرا این نام برای ایشان گذاشته شد؟

ماجرای نام‌گذاری امام حسین علیه السلام هم در نوع خود قابل توجه است. پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله از حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام پرسیدند: «این پسرم را چه نامیده‌اید؟» امام علی علیه السلام جواب دادند: «من در نام‌گذاری از رسول خدا پیشی نمی‌گیرم». نبی مکرم اسلام نیز فرمودند: «من نیز در نام‌گذاری او بر پروردگار بلندمرتبه سبقت نمی‌گیرم.»، در این زمان، جبرئیل علیه السلام به آن حضرت خبر داد: «خداوند بلندمرتبه بر تو سلام فرستاده و می‌فرماید او را به نام پسر هارون نام‌گذاری کن.»، آن حضرت فرمودند: «نام پسر هارون چه بود؟» جبرئیل علیه السلام گفت: «شبیر.»، فرمودند: «زبان من عربی است». جبرئیل علیه السلام جواب داد: «نام او را حسین بگذار که شبیر به‌زبان عربی، به‌معنای حسین است».

عقیقه میلاد مبارک امام حسین علیه السلام

عقیقه تولد امام حسین علیه السلام را هم پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله پرداخت کردند. وقتی امام حسین علیه السلام هفت‌روزه شدند، نبی مکرم اسلام دو قوچ را که سفیدی بدنشان از سیاهی آن بیشتر بود، برای نوه خود عقیقه کردند، ران قوچ را هم به قابله بخشیدند.

آن حضرت همچنین موی سر امام حسین علیه السلام را تراشیده و به‌وزن مو‌های ایشان، نقره صدقه دادند، سپس سر مبارک نوه خود را روغن خوشبویی زدند.

همچنین در کتاب روضة الواعظین نوشته شده که ابیاتی در مدح امام حسین علیه السلام سروده شده با این مضمون: «پدرم برگزیده خداوند از میان خلق است و پس از او مادرم، و من پسر دو برگزیده‏‌ام. نقره‌ای که از طلا باشد منم که فرزند دو طلایم. مادرم به‌راستی رخشنده در فضیلت است و پدرم وارث رسولان و مولاى انس و جن است. او در حالى که نوجوان بود خدا را مى‏‌پرستید و حال آنکه قریش در آن هنگام دو بت لات و عزى را مى‏‌پرستیدند. پدرم به هر دو قبله نماز مى‏‌گزارد. او هفت سال کامل همراه رسول خدا نماز گزارد و در آن هفت سال مرد نمازگزارى غیر از آن دو نبود. چه‌کسى در همه جهان پدربزرگى، چون پدربزرگ من و شیخى، چون شیخ من دارد؟ و من فرزند دو نشانه هدایت هستم. پدرم، چون خورشید و مادرم، چون ماه است و من فرزند خورشید و فرزند ماهم».

همچنین در مدح دیگری نوشته شده: «هنگامى که گفته مى‏‌شود پدربزرگ شما پیامبر خدا صلی الله علیه و آله است، همه مکرمت‌ها به شما بازمی‌گردد و همین مدح و ستایش از میان همه مردم براى شما بسنده است که بگویند مادر شما حضرت فاطمه زهرا سلام الله علی‌ها است».

منزلت و جایگاه امام حسین علیه السلام در منظر رسول خدا صلی الله علیه و آله

در کتاب قرب الاسناد نوشته شده که امام صادق علیه السلام از پدران بزرگوار خود علیهم السلام و از رسول خدا صلی الله علیه و آله روایت کردند که نبی مکرم اسلام درباره امام حسن و امام حسین علیهما السلام می‌فرمودند: «حسن و حسین، بزرگ و سرور جوانان اهل بهشت هستند و پدرشان از ایشان بهتر است. من هیبت و علم خود را به حسن بخشیده‌ام و صفت بخشش و رحمت خود را به حسین عطا کرده‌ام».

همچنین در کتاب امالی نوشته شده که پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله در حالی که دست امام حسین علیه السلام را در دست داشتند، فرمودند: «ای مردم! این حسین پسر علی است. او را بشناسید. قسم به حق آن خدایی که جان من در دست قدرت اوست، این حسین و دوستانش و دوستان دوستانش در بهشت خواهند بود».

در کتاب امالی نیز نوشته شده که مردی سراغ جابربن عبدالله انصاری آمد و از او درباره ریختن خون پشه سؤال کرد که این کار چه حکمی دارد، جابر از او پرسید: «اهل کجا هستی؟» مرد گفت: «اهل عراق هستم». جابر گفت: «جای تعجب است که این مردم درباره ریختن خون پشه سؤال می‌کنند که چه حکمی دارد، در صورتی که آن‌ها حسین‌بن علی، پسر پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله را کشتند، آن هم در حالی که من از نبی مکرم اسلام شنیده بودم که می‌فرمودند: حسن و حسین دو نوگل دنیایی من هستند».

شفاعت امام حسین علیه السلام برای فطرس

گفته شده که فطرس، یکی از فرشتگان مقرب الهی، با تولد امام حسین علیه السلام مورد شفاعت قرار گرفته و به مقام بالایی دست پیدا کرد، ماجرای فطرس چیست؟

فطرس فرشته‌ای بود که طبق روایات مرتکب ترک اولی شده بود و در انجام فرمان خدای متعال کندی کرده بود، به همین دلیل خداوند پر و بالش را گرفته و او از مقامش محروم شده بود. طبق روایت‌ها حدود ۵۰۰ سال در حال مناجات بود تا اینکه میلاد امام حسین علیه السلام اتفاق افتاد.

زمانی که جبرئیل علیه السلام همراه با فرشتگان به‌خدمت پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله می‌رفتند تا تولد امام حسین علیه السلام را به او تبریک بگویند، خبر این میلاد مبارک را به فطرس دادند. فطرس از جبرئیل علیه السلام خواست تا او را نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله ببرد تا شاید با دعای آن حضرت، مورد مغفرت خداوند متعال قرار بگیرد.

نبی مکرم اسلام به فطرس فرمودند: خود را به بدن امام حسین علیه السلام بزند. همین‌که فطرس این کار را انجام داد، خدای مهربان او را به حالت اولیه خود برگرداند و مقامش را به او عطا فرمود. پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله به فطرس فرمودند: «خداوند شفاعت حسین علیه السلام را درباره تو قبول کرد. تو دائم بر زمین موکل باش و تا روز قیامت هر کسی به زیارت حسین علیه السلام می‌آید و به او سلام می‌کند، به ما خبر بده.»، به این ترتیب، فطرس، آزادشده امام حسین علیه السلام نامیده شد.